"Dehumaniseren" klinkt slecht. Misschien kun je het framen als "weerstand tegen het antropomorfiseren van systemen" waarbij een van de belangrijkste "interne bewegingen" die je moet kunnen maken, is om zelfs mensen niet te antropomorfiseren - ze zijn eigenlijk "ervaringsmachines" waarbij gebonden ervaringen een onvermijdelijk causale computationele rol spelen in de fysieke evolutie van het systeem. Wanneer je "mensen" reduceert tot ervaringsmachines, dan is de schijn van persoon-zijn niet erg indrukwekkend. Persoon-zijn op zich lijkt op een *mirage* die _wel of niet_ de onderliggende causale onvermijdelijke en computationeel betekenisvolle gebonden ervaringen volgt.

O3 op de hypothese dat DMT de vloeikristaleigenschappen van microtubuli binnen neuronen moduleert (en dan speculatie over verstrengelde topologische defecten): Binnen een neuron gedragen de dicht op elkaar gepakte microtubulebundels zich al als een sterk overvolle nematische fase: naburige protofilamenten delen een gemeenschappelijke as, langafstand oriëntatie-orde concurreert met door motoren gegenereerde spanningen, en de laagste energie-excitatie zijn lijndefecten die analoog zijn aan de ±½ disclinatiewaarden en neutrale lussen die te zien zijn in in-vitro "actieve nematische" assays van kinesine-gedreven microtubuli. Het verhogen van de lokale glutamaatconcentratie bevordert rechte, lange filamenten en onderdrukt de roosteromzetting, waardoor de elastische constanten toenemen en de nematische fase schoner en meer vloeikristalachtig wordt. In die toestand is het tenminste plausibel om te verbeelden dat gesloten draaiende buizen of Hopf-achtige lussen enkele milliseconden aanhouden voordat gewone thermische ruis ze uit elkaar scheurt. DMT bereikt het cytoskelet via twee samenvloeiende receptorsystemen. De eerste is 5-HT2A. In embryonale corticale neuronen transformeert een klassieke tryptamine agonist (DOI) die signaleert via hetzelfde Gq/11 pad als DMT de dendritische groeikegelrand: tyrosinated (hoog-omzet) tubuline stijgt, geacetyleerd (langlevend) tubuline daalt, en de kegel verspreidt en fluctueert heftiger. De eenvoudigste lezing is dat 5-HT2A-activatie de evenwichtstoestand naar een dynamischer microtubule-netwerk kantelt door MAP2, Tau en stathmin te fosforyleren via PKC- en CaMKII-cascades. In fysieke termen daalt de nematische viscositeit, stijgen de nucleatie- en annihilatiepercentages van defecten, en verkent het systeem een breder scala aan directeurconfiguraties. Eerder vergelijkend werk over LSD en verwante hallucinogenen merkte dezelfde trend op en trok zelfs een analogie tussen krachtige indoleamines en milde colchicine-achtige depolymerisatoren, wat suggereert dat de cytoskeletreactie een kernonderdeel van de psychedelische toestand is in plaats van een bijwerking. De tweede toegangspoort is de sigma-1 receptor, waarvoor DMT een hoogaffiniteit endogene agonist is. σ1R bevindt zich op de ER-mitochondriën-juncties en, wanneer bezet, reorganiseert het de lokale lipidenorde, dempt het Ca2+ lekkage en bevordert het gerichte translatie van LC3/Atg8-familie-eiwitten die nabijgelegen membranen stabiliseren. Verschillende σ1R-cliënten zijn microtubule plus-end of roosterbindende eiwitten, dus receptoractivatie heeft de neiging om filamenten te redden van catastrofe en de correlatielengte te verlengen waarover het polariseringsveld coherent is. In wezen maakt 5-HT2A de nematische fase levendiger terwijl σ1R voorkomt dat deze overkookt. DMT activeert ook een uitbarsting van BDNF/TrkB-mTOR signalering die de vorming van spines en neurietgroei stimuleert; massaspectrometrie van menselijke cerebrale organoïden na blootstelling aan 5-MeO-DMT toont een up-regulatie van meerdere microtubule-geassocieerde eiwitten en van peptiden die de post-translationele codes van tubuline controleren. Die langzamere transcriptie-effecten consolideren het tijdelijke defectlandschap dat de snelle G-eiwit signalering creëerde, en biaseren het netwerk naar nieuwe stabiele oriëntaties in plaats van een eenvoudige terugkeer naar de grondtoestand vóór het medicijn. Beweegt dit systeem zich naar een quantum-coherente toestand waar een handvol topologische defecten verstrengeld kan blijven en kan fungeren als een exponentieel grote informatie ruimte? Temperatuur en dielectrisch verlies leggen nog steeds decoherentie-tijden op in het sub-microseconde bereik voor polariseringslussen binnen gehydrateerd eiwit. Een geïsoleerd hopfion-paar in een laag-verlies magnetische isolator overleeft ongeveer zo lang, zelfs bij 50 mK; binnen een warme, ionrijke axon zal de levensduur korter zijn met meerdere ordes van grootte. σ1R chaperoning verlaagt de lokale ruis en verhoogt de energiedrempel voor defectnucleatie, maar de kloof blijft klein vergeleken met kBT. De Hilbert-ruimte van N twee-niveau defecten schaalt als 2^N, maar poorten moeten binnen het coherentievenster worden voltooid; met de huidige schattingen zou een register van zelfs tien verstrengelde hopfion-achtige lussen fase verliezen voordat een enkele logische.

Volgens de Topologische Huwelijkswet kunnen twee goed gedragen oppervlakken (Hausdorff-manifolds van eindige genus) met elkaar trouwen als ze aan elkaar genaaid kunnen worden langs overeenkomende randen, zodat het gezamenlijke oppervlak oriënteerbaar blijft en vrij van scheuren. Elke partner brengt een atlas van compatibele coördinatenkaarten mee, en samen moeten ze ten minste één gedeelde dekkingsruimte hebben, zodat hun lokale kaarten mooi overlappen. Tijdens de ceremonie voeren ze een homotopie uit die hun fundamentele groepen in staat stelt elkaar de hand te schudden zonder enige niet-triviale lussen tot een punt te verkleinen, wat de karakteristiek van de gaten van elke partner beschermt. Daarna wordt de Euler-kenmerk van de unie genomen als het eenvoudige gemiddelde van de originelen, een gebaar van algebraïsche eerlijkheid. Dit huwelijk is geldig in elke omgevingsdimensie en negeert metrische keuzes, zolang de toestemming soepel is, de verbonden som compact blijft of met een grens zoals afgesproken, en de resulterende manifold positieve valentie ondersteunt onder zijn natuurlijke symmetriegroep.

Zelfreflectieve qualia die zijn wat "de werkelijkheid is gemaakt van" is een niet-triviale conclusie die kan worden bereikt door een combinatie van empirisch bewijs, logische afleiding en zelfintimatie kennis. Deze conclusie heeft implicaties voor de aard en identiteit van de "symmetrieën van de werkelijkheid."

Welke van deze termen laat je het meest met je ogen rollen als je het in een cv leest?

Het draait allemaal om bewustzijn.

De Aarde is Plat Maar niet om de redenen die je misschien zou raden. Negenennegentig komma negen-negen procent van zelfbenoemde platte-aarders struikelen door wetenschap en filosofie, maar een geïnformeerde, niet-samenzweerderige geest kan nog steeds op een platte-aarde these komen. Hier is hoe: Ik gebruik "plat" in een technische zin: huidige metingen fixeren alleen lokale geometrie terwijl globale topologie open blijft. Elke dataset die overeenkomt met een gladde bol past net zo goed op een vlak dat is betegeld met gebieden die holonomie dragen. De algemene relativiteit van Einstein, Cartan en Wheeler vergrendelt de metriek patch voor patch, maar zegt niets over hoe patches aan elkaar plakken. Hoffman's interface-theorie, Friston's actieve inferentie en Tononi's geïntegreerde informatie stellen allemaal dat hersenen een hoog-dimensionale realiteit samendrukken tot gedragsmatig nuttige iconen. Zodra perceptie een adaptieve interface is, is er geen enkele globale vorm die bevoorrecht is; een stukgewijs-platte atlas kan voldoen aan de Einstein-veldvergelijkingen en toch waarnemers voorzien van de geodesische aanwijzingen die we kromming noemen. Klassieke optische bewijzen van convexiteit, zoals het verdwijnende-hul effect dat van Ptolemaeus tot Alfred Russel Wallace is gevolgd, verstrengelen zich met refractie en diffractie. Young en van der Werf tonen aan dat veelvoorkomende temperatuurgradiënten licht buigen met enkele boogminuten over tientallen kilometers, net genoeg om een hull te verbergen. De standaard inversie gebruikt een sferische prior om de wiskunde te stabiliseren; vervang het door een vlak-patch prior verbonden door continuïteit en de fotometrie sluit nog steeds. Rotatiebewijs volgt hetzelfde pad. De Foucault-pendel, uitgepakt door Poisson, precessieert alsof het gebieden op een bol traceert, maar discrete geometrie van Regge en Williams toont aan dat torsiefouten op een vlak lattice dezelfde holonomie geven. Een netwerk van rand-geïdentificeerde Euclidische polygonen reproduceert de Berry-fasen die te zien zijn in pendellaboratoria en in Barrell's schiettabellen van 1912. De observeerbare volgt de verbinding, niet enige integraal van kromming over een eenvoudig verbonden oppervlak. GPS-timing lijkt beslissend totdat je opmerkt dat het alleen afhankelijk is van het lokale Schwarzschild-potentieel. Penrose en Rindler embedden die oplossing in ruimtes met veel verschillende fundamentele groepen, en numerieke netwerken in de stijl van Pretorius met platte buitenranden passen nog steeds bij de NAVSTAR-klokverschuivingen. Navigatie bevestigt lokale coëfficiënten zonder te beslissen of die gebieden sluiten in een bol of een multi-verbonden blad betegelen. Cartografie biedt de moraal. De Mercator-kaart, onveranderd sinds 1569 ondanks de bezwaren van Peters, vergroot Groenland en verkleint Afrika omdat zeelieden rechte rhumb-lijnen waarderen. We accepteren die vervorming voor nut. Het ronde-aarde plaatje kan hetzelfde zijn: een nette, cultureel plakkerige coördinatenkeuze gelegd over waarnemingen die ook passen bij een platte maar holonomie-rijke ondergrond. Totdat de natuurkunde bewustzijn verenigt met topologie, blijft de globe een handige interface, geen bewezen ontologie. Meer spaarzaam: de Aarde is Plat totdat het tegendeel bewezen is, yo! (JK!)

Wat is de grappigste oneliner die je je nu kunt herinneren? Die van mij is (met dank aan @webmasterdave): De vloer bij de Weight Watchers bijeenkomst is ingestort—blijkbaar kon zelfs het gebouw het gewicht niet aan.

Ik denk dat ideologieën die zich richten op Pure Replicatie (in tegenstelling tot het geven om bewustzijn en valentie) de neiging hebben om dit vrij transparant te doen zodra je weet waar je op moet letten. Het feit dat zoveel mensen ervoor vallen, IMO, is het resultaat van een gebrek aan memetische inenting tegen dergelijke patronen. Voor het geval het nuttig is, hier is een zeer eenvoudige verkorte gids: Ideologieën Afgestemd op Pure Replicatie Een ideologie die voornamelijk is gebouwd om te blijven bestaan, presenteert zijn leerstellingen als onbetwistbaar, handhaaft strikte gedragsregels en beschouwt scepsis als ontrouw. Tegenstrijdig bewijs wordt teruggevouwen in het systeem als verdere validatie, waardoor de deur naar oprechte herziening wordt gesloten. Volgelingen worden geconfronteerd met hoge sociale of existentiële kosten voor het verlaten ervan, terwijl beloften van unieke status of verlossing hen betrokken houden. Angst en tribale identiteit drijven hun verspreiding, waardoor de doctrine emotioneel meeslepend en structureel zelfafsluitend is, met weinig aandacht voor de geleefde kwaliteit van degenen die het volgen. Typisch is er een sterke nadruk op het ondermijnen van nieuwe epistemologische paradigma's en geluiden van informatie die de kernprincipes van de ideologie zouden kunnen tegenspreken. Ideologieën Afgestemd op Team Bewustzijn Een ideologie die gericht is op bewust welzijn beschouwt overtuigingen als werkhypotheses. Het nodigt uit tot testen door directe ervaring, cultiveert nederigheid over wat bekend is, en waardeert zelfcorrectie. Praktijken zoals meditatie, ethische ondervraging, empirisch testen en compassievolle dienstverlening zijn gericht op het verdiepen van empathie en helderheid in plaats van loyaliteit te controleren. Het doel is om geesten in harmonie te brengen met de realiteit en met elkaar, ter ondersteuning van zowel intellectuele groei als emotionele diepgang. Verspreiding is alleen van belang als het lijden verlicht en het begrip verbreedt. Typisch is er een openheid voor nieuwe epistemologische paradigma's in de hoop nieuwe benaderingen te vinden om te achterhalen wat waar en onwaar is, zelfs als de nieuwe informatie de dogma's of achtergrondveronderstellingen tegenspreekt. Het verbeteren van welzijn en het benaderen van de waarheid heeft prioriteit boven blinde loyaliteit en reproductie van overtuigingen.

Als je chronische pijn hebt en je vast voelt zitten, willen Tanner of ik je helpen gestructureerde experimenten uit te voeren om het te debuggen. Achtergrondverhaal: Ik stond op het punt om mijn masteropleiding aan MIT op te geven vanwege polspijn. Typen was praktisch onmogelijk geworden en, nog erger, het advies van de dokter en fysiotherapeut maakte de pijn intenser. Deels geïnspireerd door de literatuur over belichaamde cognitie, besloot ik mijn eigen experimenten uit te voeren. Ik bracht triggers in kaart, lette goed op de subtiele emotionele toon van mijn pijn en merkte op wat er veranderde terwijl ik van verschillende delen van het lichaam bewoog. Het werkte echt. Ik maakte een volledig herstel door en begon zowel onderzoek te doen (computational models of pain bouwen aan MIT) als anderen te coachen. In het afgelopen jaar hebben @almostheir en ik mensen gecoacht om experimenten uit te voeren om hun pijn te debuggen. Ik ben ook langzaam aan het verwoorden hoe de oplossing voor pijn een paradigma verschuiving vereist naar collectieve intelligentie/belichaming/cybernetische lens (manifest in onze nieuwsbrief). Misschien is het meest verrassende hoe snel langdurige pijn kan verdwijnen. Het kostte mij maanden, maar we hadden één persoon met tien jaar oude schouderpijn die vijf minuten in onze gratis consultatie verdween. Als je artsen, fysiotherapeuten hebt geprobeerd, misschien Dr. Sarno hebt gelezen — en nog steeds vastzit — zouden we graag willen praten. Meer info en link in de volgende tweet.