Ik wil graag in combinatie met mijn werk een korte bespreking geven over de voordelen van de Japanse maakindustrie ten opzichte van de Chinese, in de hoop dat het een referentie kan zijn voor vrienden die willen uitbreiden (beperkt tot mijn technische vakgebied). Ik werk bij een groot elektrisch bedrijf in Japan, verantwoordelijk voor projectmanagement van de bouw van wereldwijde energiecentrales en upstream elektrische ontwerpen. Tijdens de voortgang van projecten komen we vaak problemen met wereldwijde leveranciers tegen. Neem bijvoorbeeld de energiecentrale die momenteel wordt gebouwd door een elektriciteitsbedrijf in een ontwikkeld land, waar de generator, SFC, AVR, transformator, motor, verdeelborden, enz. door ons bedrijf worden vervaardigd en geleverd. De opdrachtgever vereist dat als er onderleveranciers zijn voor deze producten, deze uit OECD-lidstaten moeten komen. Dit stelt hoge eisen aan de kwaliteit van de toeleveringsketen en de industriële reputatie. Daarnaast zijn er in de "aankoop specificaties" en "offertespecificaties" veel gedetailleerde inhoud, terwijl ik in het verleden in China bij engineeringprojecten de apparatuur meestal alleen op basis van basisprestaties kocht. De "specificaties" in Japan bieden de opdrachtgever veel ruimte voor maatwerk, zodat er bij de uitvoering van het project geen rommelige problemen ontstaan. Bijvoorbeeld de inlaat van het verdeelbord, koeling, afvoerpijpen, en de ruimte voor onderhoud, enz. Deze worden gezamenlijk ontworpen door ingenieurs en de opdrachtgever op basis van de omstandigheden ter plaatse en de bouwbehoeften, wat een hoge mate van controle biedt en na de uitvoering zijn er zeer weinig problemen ter plaatse. Toen ik eerder in China aan projecten werkte, vergeleken we bij de aankoop van apparatuur meestal alleen de basisprestatie-indicatoren, en we bereikten zelden dit niveau van maatwerk. We legden meer nadruk op capaciteit, productie en efficiëntie, terwijl de gebruikerservaring in feite niet te vergelijken is met die van de Japanse maakindustrie, wat leidt tot frequente problemen ter plaatse en veel afwerking door ingenieurs. Bijvoorbeeld, toen ik eerder bij een internetbedrijf werkte, was de apparatuur die we kochten van een binnenlands bedrijf, en bij de daadwerkelijke installatie ter plaatse waren er conflicten tussen de leidingen en het beton, waardoor installatie onmogelijk was en we ter plaatse grote aanpassingen moesten doen. Dit soort problemen werden in mijn huidige werk al in de vroege ontwerpfase door de opdrachtgever overwogen. Mijn ervaring is dat Chinese projecten de nadruk leggen op capaciteit, productie en efficiëntie, terwijl Japanse projecten meer waarde hechten aan stabiliteit en gebruikerservaring. Persoonlijk denk ik dat de Japanse maakindustrie nog steeds duidelijke voordelen heeft op het gebied van details, consistentie en het toeleveringsketensysteem.

Na mijn afstuderen aan Huazhong University of Science and Technology was mijn oorspronkelijke plan om direct naar het buitenland te gaan om te studeren. Ik had toen een IELTS-score van 7.0 en een TOEFL-score van 108, en ik had aanbiedingen van UIUC, CMU, UNSW en USYD ontvangen. Maar door de beperkte financiële situatie thuis moest ik de opties voor de VS en Australië opgeven, en besloot ik mijn pad aan te passen: eerst een paar jaar werken om genoeg studiegeld te sparen, en dan zelf een manier te vinden om naar Japan te komen. Ik heb bij drie verschillende bedrijven in het binnenland gewerkt: een staatsbedrijf, een bekend internetbedrijf en een staats-geprivatiseerd bedrijf. Mijn eerste baan was bij het staatsbedrijf. De voordelen waren goed, je kon er ontspannen, maar de efficiëntie was schrikbarend laag. Zelfs een eenvoudig project had een extreem ingewikkeld proces, en voor alles moest je door verschillende goedkeuringslagen. Voor het afhandelen van mijn ontslag moest ik talloze afdelingen door, wat me twee weken kostte. En om geld te sparen voor mijn studie in het buitenland, was het salaris van het staatsbedrijf duidelijk niet genoeg. Voor iemand die naar buiten wil, was dat daar niet de plek waar ik wilde zijn, en ook niet de plek waar ik moest zijn. Dus heb ik na minder dan een half jaar ontslag genomen. Mijn tweede baan was bij een algemeen bekend (zelfs berucht) internetbedrijf. Het salaris was meer dan het dubbele van dat van het staatsbedrijf, zonder de eindejaarsbonus, en ik kreeg bijna twintigduizend per maand. Maar de personeelsverloop was enorm, iedereen was bezig met het zoeken naar voordelen en het opbouwen van een cv, en de focus lag nauwelijks op het werk zelf. Bovendien, met al die complexe sociale berekeningen, kantoorpolitiek, en de ervaren collega's die je in de rug kunnen steken terwijl ze ontspannen, realiseerde ik me al snel dat deze omgeving geen duurzame oplossing was. Maar hier heb ik wel genoeg geld gespaard om te kunnen overstappen. Mijn derde baan was bij het staats-geprivatiseerde bedrijf. Tegen die tijd was ik al in de fase van voorbereiding om naar het buitenland te gaan, en ik had geen verwachtingen meer van het werk zelf; ik zocht alleen naar een stabiele omgeving om Japans te leren. Tot mijn verbazing was dit de meest vermoeiende van de drie banen, omdat ik niet alleen in een clean room moest werken, maar ook nachtdiensten moest draaien. Maar naarmate ik de processen beter leerde kennen, ontdekte ik dat er eigenlijk veel kleine momenten waren waarin ik kon leren. Ik herinner me nog goed dat ik op de computer van het bedrijf veel Japanse artikelen zocht, deze in Word kopieerde, en ze vervolgens met het stofvrije papier van het bedrijf printte om ze mee te nemen naar de clean room. Omdat er veel apparatuur in de clean room staat, met een hoge plafond en veel machinegeluid, kon je niet gehoord worden zolang je niet te dicht bij anderen kwam. Dus maakte ik vaak gebruik van de tijd tijdens nachtdiensten of wanneer de operators machines bedienden om hardop Japans te lezen, en zo drukte ik de tijd tot het uiterste. Met deze baan heb ik in zes maanden tijd N2 gehaald zonder enige voorbereiding. Na het behalen van N2 heb ik eigenlijk niet meer serieus Japans geleerd; mijn belangrijkste focus lag op het solliciteren naar een graduate school. Hoewel ik zes maanden later ook N1 haalde, was dat puur omdat ik een week van tevoren als een gek vragen had geoefend. De werktijden bij dit bedrijf vielen vrijwel samen met mijn studietijd voor Japans, ongeveer een jaar. Toen ik naar het buitenland ging, had ik in totaal vier tot vijf honderdduizend RMB gespaard. Dit is de manier waarop een arme student naar het buitenland gaat - zonder achtergrond, zonder connecties, en zonder dat mijn familie een weg voor me heeft geplaveid. Alleen maar zelf een manier vinden om verder te komen. Dit is ook de reden waarom ik de mentaliteit van mensen zoals Maple Syrup Cat totaal niet begrijp. Twintigers of dertigers, niet tekortkomend in geld, tijd of energie, maar gewoon liggen wachten tot anderen hen voeden; als ze tegen problemen aanlopen, denken ze niet na of lossen ze niets op, maar huilen ze online en hopen ze dat de overheid, de samenleving of internetgebruikers hen zullen onderhouden. In het leven zijn er niet zoveel redders. Degene die je echt verder kan helpen, ben je altijd zelf.

De zaak is opgelost