We kiezen onze gaven niet. Onze gaven kiezen ons. Een teken van volwassenheid is je overgeven aan de persoon die je werkelijk bent in plaats van de persoon die je zou willen zijn. De meeste mensen krijgen nooit zo'n helderheid, en ze blijven hun hele leven stagneren. De beslissing om je over te geven aan je gaven is pijnlijker dan je zou denken. Je kunt niet echt kiezen waar je uitmuntend in kunt zijn, omdat niemand invloed heeft op de hand die de natuur je geeft. (Helaas zal ik nooit een professionele golfer worden.) In plaats daarvan, als je wereldklasse wilt zijn, moet je jezelf afstemmen op je vingerafdruk. In onze krankzinnig competitieve wereld is je overgeven aan je talenten je enige kans om wereldklasse te worden in wat je doet. Ik denk dat minder dan 10% van de mensen zich ooit overgeeft aan wie ze werkelijk zijn. Ze besteden hun hele leven aan het proberen te voldoen aan een nep- en gefabriceerd beeld. En zo raken ze gevangen in lege carrières en betekenisloze bezigheden waar ze gedwongen worden iemand te zijn die ze niet zijn — het spul van een koude en achtervolgende ellende. Overgave is in het begin beangstigend. Het gaat gepaard met een verlies van controle. De kans is groot dat je je ouders, leraren en waarschijnlijk zelfs jezelf teleurstelt. Als je het goed doet, kun je zelfs projecten met een lage status nastreven. Het spijt me je te moeten vertellen, maar de visie die je altijd voor je toekomst hebt gehad, zal ook niet uitkomen, omdat die visie gebaseerd was op de persoon die je zou willen zijn, niet de persoon die je werkelijk bent. Wat aanvoelt als de dood van je dromen, is eigenlijk de geboorte van iets groters, omdat er aan de andere kant van de overgave gemak is.