Historia Schuberta to dla mnie tragedia. Zmarł w wieku 31 lat - chory, spłukany, w większości ignorowany, z wyjątkiem kręgu przyjaciół, którzy byli pod wrażeniem jego geniuszu. Po jego śmierci znaleziono ponad 1500 utworów, które teraz uważane są za jedne z największych dzieł muzycznych, jakie kiedykolwiek skomponowano. Swoje dni spędzał na szkoleniu, aby zostać nauczycielem. W nocy cicho pisał muzykę. Bez uznania ani publicznego rozgłosu. Po prostu boska potrzeba tworzenia, nawet gdy jego ciało zawodziło. Prawdziwy geniusz jest rzadki, ale słuchając go, można to poczuć. Ten człowiek był obdarzony talentem.

To moja ulubiona piosenka Schuberta. Zaczyna w tonacji durowej, sugerując jasność, rozwiązanie, szczęście. Ale na końcu łamie oczekiwanie radości, kończąc w niepokojącej tonacji molowej. 🎵

Kiedy idę na spacery i chcę pomyśleć, często słucham tego nagrania Brigitte Engerer grającej wszystkie Impromptus Schuberta. Trwa około 30 minut i było tłem dla wielu moich życiowych refleksji. 🎹

Schubert był również głęboko samotny: - „Nikt nie czuje czyjegoś smutku, nikt nie rozumie czyjejś radości. Ludzie wyobrażają sobie, że mogą się nawzajem zrozumieć. W rzeczywistości tylko mijają się nawzajem.” - „Każdej nocy, gdy kładę się spać, mam nadzieję, że nigdy się nie obudzę, a każde rano odnawia mój smutek.” - „Moja muzyka jest produktem mojego talentu i mojej nędzy. A to, co napisałem w moim największym cierpieniu, to to, co świat wydaje się lubić najbardziej.” Nie czuł się kochany przez świat za życia, ale wciąż pisał, jakby ktoś, kiedyś, mógł się tym przejąć. A teraz się przejmujemy.