Na początku czuło się jak na festiwalu. Ludzie pędzili z każdej strony. Muzyka była głośna, światła jasne, bramy szeroko otwarte. Ledwo można było usłyszeć własne myśli w tym całym zamieszaniu. Wszyscy nosili tę samą odznakę. Wszyscy mówili jeden przez drugiego, próbując być słyszanym. Czuło się elektryzująco. Czułeś, że jesteś częścią czegoś. A potem, tak szybko jak się zaczęło, głośność zaczęła opadać. Stoiska wciąż były tam. Znaki wciąż wyglądały dobrze. Banery wciąż powiewały na wietrze. Ale ludzie zaczęli odchodzić. Nie wszyscy naraz, nie dramatycznie. Po prostu… powoli. Najpierw to artyści przestali publikować. Potem ludzie, którzy zawsze odpowiadali na wszystko. Potem moderatorzy, którzy po prostu już się nie pojawili. Potem założyciele, którzy tweetowali coraz mniej. Zostałeś na chwilę, mając nadzieję, że to wróci. Odświeżałeś feed. Próbowałeś rozpocząć rozmowy. Mówiłeś sobie, że może w przyszłym tygodniu. Ale głęboko w sobie czułeś to. Festiwal stał się muzeum. Wszystko wciąż wyglądało pięknie. Ale energia zniknęła. To nie był produkt. To nie była technologia. To nie było brandowanie. To była cisza między ludźmi, którzy kiedyś czuli się połączeni. Keewy dot io🥝