Ik ben officieel mid curve. Test je CryptoIQ door @TheBlock__ @TheBlockCampus #CryptoIQ, MLzPAHfe

Ik stel je voor dat als je ervan overtuigd bent dat je op een missie van God bent om de rot in crypto bloot te leggen, je misschien baat hebt bij chlorpromazine.

TEL 1, WITWASSEN: NIET UNANIMOUS TEL 2, 1960: SCHULDIG TEL 3, SANCTIE-ONTWIKKING: NIET SCHULDIG

mijn moeder werd geboren in Clonmel, Ierland, zo dicht bij Kerstmis en onverwacht een meisje, dat mijn grootouders het idee gaven om haar Noel te noemen en in plaats daarvan Noeleen noemden. mijn moeder verliet Ierland toen ze 17 was, overtuigd dat Engeland de weg naar een beter leven was - nooit langer dan een week teruggaand voor de rest van haar leven. mijn moeder werkte als technisch secretaresse in Londen: een van de eersten die de eerste Apple-machines gebruikte, en meer bekwaam in elektronische techniek dan de meesten. mijn moeder ontmoette mijn vader in een van deze functies, weigerde met hem te daten totdat ze bij verschillende bedrijven werkten, voor het geval er enige drama zou zijn, maar gaf uiteindelijk toe en stemde in met een drankje nadat hij bij Philips was gaan werken. mijn moeder realiseerde zich al snel dat technische vaardigheden de manier zouden zijn om vooruit te komen in de 21e eeuw, en leerde haar spectrumkind hoe te typen voordat hij goed kon praten door hem koppen van lokale kranten in Lotus Notes te laten repliceren. mijn moeder was fier op haar nationaliteit, sprak met mijn broer en mij in haar moedertaal, en had een zodanig imposante persoonlijkheid dat ik mijn eerstgeboren dochter haar tweede naam als eerste gaf. mijn moeder haatte het feit dat ik haar 'mom' noemde in plaats van 'mum', vroeg me constant om mijn spelling ervan te corrigeren, en verwachtte dat ik me hield aan de Ierse in ons beiden, maar dat krijg je als je je kinderen naar Afrika brengt en ze meer dan een decennium blootstelt aan Amerikaanse tv nadat je ze naar Afrika hebt gebracht. mijn moeder was bipolair, iets dat ik geërfd heb, en ik heb een groot deel van mijn kindertijd doorgebracht met het kijken naar iemand die worstelde met demonen die niet de hare waren, lerend dat soms hersenen niet 'rationeel' werken - iets waarvoor ik haar jaren later bedankte toen ik me realiseerde dat ik op het spectrum zat, ook al werkte het in mijn voordeel. mijn moeder geloofde nooit dat ik mijn volle potentieel bereikte, denkend dat elke graad of baan die geen 'ologie' aan het einde had, geen echte was, en hield me bescheiden gedurende mijn hele carrière door te zeggen dat ik het beter kon doen, overtuigd tot het laatst dat ik gewoon ofwel cloud cover voor fraude bood of hypercrime deed. mijn moeder leerde me een gezonde scepsis over alles - of het nu meisjes, hobby's, financiën of vrienden was: als het te mooi klonk om waar te zijn, was het dat ook, en ze bewees in bijna elke enkele situatie gelijk. mijn moeder verhuisde in 2007 terug naar Engeland, en verliet het huis daarna niet veel meer, nadat ze een geval van agorafobie had opgelopen dat haar in staat stelde iedereen die de drempel overstak te vermaken totdat ze in tranen waren, maar nooit in staat om het huis te verlaten. mijn moeder was katholiek tot haar volwassenheid, maar gaf dat snel daarna op - ze leerde me in plaats daarvan over het concept van kosmische ironie en de patronen die je kunt spinnen om een verhaal te vertellen om vermakelijk te zijn. ze zou het leuk hebben gevonden dat haar MCA-stroke op vrijdag de 13e van juni gebeurde, waardoor ze zeven weken in Nottingham verlamd was. ze zou het ongelooflijk grappig hebben gevonden dat ze covid opliep verschillende jaren nadat de pandemie als 'voorbij' werd gemarkeerd: een retro trendsetter die voortdurend één cyclus achterloopt. ze zou actief hebben gepland om te overlijden terwijl ik aan het rijden was om haar aan mijn tweelingen voor te stellen na het krijgen van de oproep vandaag, wetende dat het introduceren van hen beiden aan een lichaam een ongelooflijk plotpunt zou zijn (zij het misschien een iets Addams Family-achtig) als het gaat om het bespreken van hun grootouders met hen later. mijn moeder, Noeleen Marian O'Shea, is tien uur geleden overleden, en liet haar man en twee zonen zich kronkelen in de klauwen van het leven. ik hou van je, mam. ik mis je nu al.

> ik ben ik > mama in het ziekenhuis > tweelingen in het ziekenhuis > 100 mijl tussen beide sets > constant rijden om te bezoeken/helpen > tweelingen worden ontslagen > plannen maken zodat mama de tweelingen kan ontmoeten > niet veel tijd meer om dat te doen > boek alles vandaag > bel papa met het nieuws, hij zal blij zijn > mama is vandaag gediagnosticeerd met covid en longontsteking > geen bezoek, vooral niet van zuigelingen Op een gegeven moment begint het zich gericht te voelen

Ik heb de afgelopen twee weken veel (gewaardeerde) controles gehad, dus ik wilde gewoon breder peilen met een 218-code, maar na een veertien dagen uit de greep van de algo neig ik ernaar om nog wat langer uit CT te blijven. De afgelopen zes maanden zijn gevuld met een aantal komisch grote levensveranderingen, de rest van het jaar belooft er nog verschillende meer, en CT heeft de gewoonte om scheuren in het glas van de geestelijke gezondheid te benadrukken die ik liever niet in het openbaar zie breken. 🫡

Wildcat genoemd

random weekend avond advies over niets in het bijzonder bel je ouders zeg dat je van ze houdt

Wanneer @WildcatFi wordt geraakt door een drive-by in het (laatste) FT mond-schuimende anti-crypto slop stuk, maar @functi0nZer0 niet eens mag lezen omdat van de leeftijdsverificatie wet.