Ik heb het gevoel dat er bij veel mensen een groeiend gevoel is, dat zij - en de overgrote meerderheid van de mensheid - slechts toeschouwers zijn van de acties van 'Grote Mannen'. Je wordt 's ochtends wakker en ziet wat de Grote Mannen hebben besloten met je leven te doen. Zelfs de aanhangers van die mannen lijken een passieve rol op zich te nemen om hen aan te moedigen, of hun acties te interpreteren als waarzeggers die de botten interpreteren Dit gevoel van passiviteit wordt weerspiegeld in de psyche van de Grote Mannen, die in de illusie leven dat hun eigen acties inderdaad de wereld vormen, dat ze goddelijke goden zijn die in hun eentje een complex systeem kunnen hervormen, in plaats van louter het resultaat van dat systeem te zijn Een ding dat je echter altijd moet weten over goden, is dat we ze creëren. We gaan de illusie binnen dat onze collectieve keuzevrijheid eigenlijk een extern wezen is, en praten dan over dat externe wezen als degene die de touwtjes in handen heeft. Wanneer dat externe wezen toevallig een echt mens is, kunnen ze de projectie gaan geloven en denken dat ze eigenlijk een almachtige god-koning zijn. Dat is geen teken van kracht van hun kant - dat is een teken dat ze te zwak zijn om de illusie die op hen wordt geprojecteerd te overwinnen en erdoor zijn overspoeld