Hoe mens te zijn is een goede, ik zag het altijd als 'ervoor zorgen dat mensen van me houden'. Sociale interactie voelde altijd als een muziekstuk dat ik aan het leren was op een instrument waar ik goed geschikt voor was, maar iedereen had bladmuziek en ik moest leren door ze te zien spelen. Ik denk dat veel mensen zich zo voelen, maar ik ken niet veel andere mensen die het zo zien, of die opkijken van hun eigen muziek om na te denken over arrangement, compositie, enz., en het bestuderen ervan tot in de perfectie tot de uitvoering van hun leven maken. Lange tijd was ik als een dansende aap, en ik denk niet dat anderen het beseften, wat me ervan weerhield het te beseffen (omdat niemand het naar mij terugkaatste). Het heeft lang geduurd voordat ik leerde luisteren naar en spelen van de muziek die echt in me zat, maar ik heb VEEL over mezelf geleerd sinds ik begon te leren van de ervaringen van andere autistische mensen.