Mijn tante kijkt elke dag naar mij terwijl ik de hele kamer vol met computers aanstaarde, van 's ochtends tot 's avonds, of ik ben in een vergadering of ik kijk naar het scherm. Ze praat vaak met me over haar zoon, die een paar jaar jonger is dan ik. Eerder deed hij aan Douyin e-commerce, maar hij heeft veel verloren; nu werkt hij voor Didi, maar hij verdient niet veel; hij is erg in de war en zegt dat hij iets van mij wil leren. Ik vraag me af, voor de huidige middelbare mannen, als ze eenmaal werkloos zijn, is er dan echt alleen nog maar de optie om eten te bezorgen of voor Didi te rijden?