Meer dan zeven jaar geleden kreeg ik een uitnodiging voor een retraite in Big Sur, Californië. Het werd georganiseerd door de durfkapitalist Bo Shao, toen een nieuwe vriend die ik ben gaan bewonderen. Retraites waren niet in me opgekomen, maar ik wist dat Bo een belangrijke persoonlijke reis had doorgemaakt en enkele lessen wilde delen en zijn mentoren wilde introduceren. Het was duur - voor mij althans - maar ik vertrouwde Bo en was nieuwsgierig. Onze weeklange verblijf zat vol praktische inzichten en had een blijvende impact op mij. Toen we op de laatste dag onze reflecties deelden, gaf ik toe dat de retraite me had doen beseffen dat ik niet de echtgenoot, vader, zoon of vriend was die ik dacht te zijn. Met andere woorden, ik was niet de persoon die ik wilde zijn. En toch waren hier enkele hulpmiddelen om deze kloof te overbruggen. Dankbaarheid zat zwaar op mijn borst. We gaan er grotendeels van uit dat we weten wie we zijn en hoe we ervoor staan. Maar uit onze comfortzone stappen en ons omringen met wijze mentoren voelt als een noodzaak. De waarheid van onze identiteit onder ogen zien zonder deze componenten is een lange weg.