Wetenschappers stuitten op een set speekselklieren in het bovenste deel van de keel waarvan niemand wist dat ze bestonden. Wetenschap rust nooit of is "vastgelegd"; het bestaat om omvergeworpen te worden. Dit toont aan hoeveel wetenschap niet weet. In het medische of wetenschappelijke veld weten ze alleen zoveel als hun instrumenten hen kunnen vertellen. Naarmate de instrumenten evolueren, neemt de kennis toe omdat ze in staat zijn veel meer te onthullen. Onze ogen zien slechts 0,0035% van het lichtspectrum en onze instrumenten zijn verre van in staat om te detecteren wat er bestaat. Maar het goede nieuws is, jij BENT een instrument met oneindige mogelijkheden. De sleutel is om elke overtuiging, oordeel of angst los te laten die je kan blokkeren om volledig in de stroom van deze energie die perfecte Liefde is te stappen. Originele post hieronder door Quarks and Quasars: Tijdens het bestuderen van patiënten met prostaatkanker gebruikten onderzoekers van het Nederlands Kanker Instituut een gespecialiseerde beeldvormingstechniek die bekend staat als PSMA PET/CT – een zeer gevoelige scan die typisch wordt gebruikt om prostaat-specifiek membraanantigeen (PSMA) te detecteren, dat overmatig wordt geëxprimeerd in prostaatkankercellen. In tegenstelling tot traditionele CT- of MRI-scans, benadrukt deze methode weefsel met ongewoon hoge PSMA-opname. Dat is wanneer iets onverwachts oplichtte. Gelegen achter de neus en boven de keel – in een gebied dat eerder werd gedacht alleen microscopisch speekselweefsel te bevatten – onthulden de scans twee grote, symmetrische klieren van ongeveer 3,9 cm in lengte. Verdere analyse toonde aan dat alle 100 patiënten in de studie ze hadden. Anatomisch gezien komen ze niet overeen met de drie belangrijkste bekende speekselklieren (parotis, submandibulaire en sublinguale), wat suggereert dat ze deel kunnen uitmaken van een eerder niet-herkende structuur. Hun waarschijnlijke functie? Het bevochtigen en smeren van de bovenste keel, vooral tijdens het spreken en slikken. Speekselklieren spelen een cruciale rol in de dagelijkse functie – en ze zijn zeer gevoelig voor straling. Voor patiënten die radiotherapie ondergaan voor hoofd- en halskankers, kan schade aan speekselklieren leiden tot chronische droge mond, slikproblemen, spraakproblemen en infecties. Weten dat deze nieuwe structuur bestaat, betekent dat radiotherapie-oncologen nu kunnen werken om te voorkomen dat ze deze raken, wat de kwaliteit van leven na de behandeling verbetert. Dus waarom heeft het zo lang geduurd om ze te vinden? Conventionele beeldvorming – zoals MRI's, echografieën en CT-scans – was simpelweg niet gedetailleerd genoeg om ze op te sporen. Verdere studies zijn nodig om te bepalen of deze klieren echt een apart orgaan zijn of een uitbreiding van bestaande speekselsystemen. Maar als dit wordt bevestigd, kan dit delen van onze anatomieboeken herschrijven – en de manier waarop we kankers van het hoofd en de hals behandelen hervormen. Lees de studie: Valstar, M. H., et al. “De tubariale speekselklieren: Een potentieel nieuw orgaan dat risico loopt bij radiotherapie.” Radiotherapie en Oncologie, vol. 154, 2021,