We dragen allemaal maskers. Je gaat op een date, doet je kleine tapdans, en gaat dan naar huis om je schoenen uit te trekken en grote, harige tenen met overgroeide teennagels te onthullen. Je bent "aan" op het werk, gepolijst op sociale media, en beheerst in die investeerdersvergadering. We presteren ons een weg door zoveel van het leven. Hier is op zich niets mis mee. Maskers dienen een doel. Maar er verandert iets wanneer je relaties vindt—romantisch, vriendschap, gemeenschap—die je niet alleen de ongemaskerde jij tolereren, maar je actief uitnodigen om je masker af te nemen. Na slechts vier dates vertelde Jon me dat hij voor een onbepaalde tijd naar Austin, Texas moest. Zou ik overwegen om bij hem te komen, vroeg hij. Het was een onbeschaamde vraag, maar ik was geobsedeerd door hem, dus ging ik natuurlijk. Nog geen maand nadat we elkaar zagen, waren we hier, in een vreemde stad, een slaapkamer delend in het huis van een onbekende. Als dat een relatie niet maakt of breekt, weet ik niet wat dat dan wel doet. Er was geen dating tapdans. Geen naar huis gaan om te decompressen en jezelf te cureren voor de volgende ontmoeting. We moesten heel vroeg confronteren wie we werkelijk waren, masker af, harige tenen en al. Het feit dat we elkaars echte zelf moesten leren kennen, is fundamenteel geweest voor onze relatie. Het heeft betekend dat we de moeilijke gesprekken vroeg hebben gevoerd, op waarden zijn afgestemd wanneer het ertoe deed, en elkaar door echte momenten hebben gezien. Maar hier is wat ik heb geleerd: de diepste partnerschappen laten je niet alleen toe om je te onmaskeren. Ze helpen je om meer te ontdekken en te worden van wie je werkelijk bent. In de afgelopen paar maanden hebben Jon en ik geoefend om voor de camera te staan. We zijn allebei ondernemers, en een deel daarvan is tegenwoordig video-vaardig zijn. Jon filmde me keer op keer tijdens onze reis naar Italië terwijl ik aan mijn pitch voor @OctantApp werkte. Hij luisterde naar take na take, en stopte me dan plotseling: "Dat is Maggie." Hij herkent me wanneer ik mezelf niet kan herkennen. Hij ontgrendelt wie Maggie is. Niet de uitvoerende versie, maar de echte. Degene die haar hoogste zelf leeft. Ik had ooit lunch met een vrouw die aan het scheiden was. Haar man had haar gevraagd: "Wanneer ga je stoppen met je baan?" Hij steunde niet dat haar levensambitie was om een absolute baddie te zijn. Dit gaat niet alleen over romantische partnerschappen. Dit gaat over vriendschappen die meer van wie je bent naar voren roepen. Gemeenschappen die geen prestatie eisen maar integratie uitnodigen. Werkomgevingen waar je als één geheel kunt verschijnen in plaats van tussen verschillende zelfbeelden te schakelen. Je ondersteuningssystemen, of dat nu je romantische partner, je vrienden, je klasgenoten, of je gemeenschap zijn, moeten je ambitie ondersteunen, je helpen om je te onmaskeren, en je begeleiden naar de meest verheven versie van wie je aan het worden bent. Bij @shefiorg hebben we dit soort gemeenschap opgebouwd. Een plek waar vrouwen zich kunnen onmaskeren, getuige kunnen zijn van leren en groeien, waar het volledige geïntegreerde zelf, een zelf dat ambitieus, kwetsbaar en nieuwsgierig is, niet alleen welkom is maar gevierd wordt. En in Buenos Aires deze november komt die gemeenschap persoonlijk samen. Maskers af. Armen wijd open. We komen samen op de SheFi Summit, niet om te presteren of te netwerken op die vermoeiende manier, maar om te oefenen om als onze hele zelf te verschijnen. Om elkaar te getuigen. Om dieper in te gaan op wie we aan het worden zijn. Samen. Ben je klaar om je te onmaskeren? Om de partnerschappen en gemeenschappen te vinden die je niet alleen accepteren, maar je actief vooruitroepen naar meer van wie je bent? Ik hoop je, de echte jij, in Buenos Aires te zien.

SheFi beveiligt de generatiewaarde van moeders. Waarom heb je je moeder nog niet aangemeld, anon?

jullie kunnen Mars koloniseren. Ik blijf op aarde met de regenbogen.