Er is echt geen perfect moment om dingen te doen. Toch? Dus doe ze gewoon - of zo gaat het gezegde. Maar dat voelt een beetje simplistisch, ik heb het gevoel dat er meer is, meer nuance. Want soms gebeurt het, soms gebeurt het niet. En andere keren voelt het alsof ik overweldigd word door de afleidingen van het leven. Een zoemend gevoel van hoe er constant geen tijd is. Of misschien is het een gevoel van niet genoeg - alsof ik gewoon niet genoeg aandacht of tijd heb om het te doen. Dat als ik meer tijd had, ik het zou doen. Onlangs bevond ik me echter in niet-ideale plaatsen of situaties. En denk ik bij mezelf: "Dit is net zo goed een tijd als elke andere." Het daagt mijn aanname uit dat ik op een plek of tijd moet zijn die perfect is - wat op zijn beurt het idee van wat mogelijk is uitbreidt. Het blijkt dat er veel meer opengaat, zoals op een dag leren zwemmen, alleen om te beseffen dat de oceaan niet alleen een plek is om naar te kijken, maar een activiteit waarin je kunt deelnemen. Het opent en ontgrendelt tijd die eerder als stationair werd beschouwd. Kleine momenten in het leven die je denkt dat menselijk onmogelijk zijn. Ook een aparte gedachte, even een stap terug. Zelfs als je tijd had, hoe zou het dan uiteindelijk besteed worden? Uiteindelijk? Er is een gezegde dat "80% goed genoeg is" omdat 80% vol je net genoeg verlangen laat voor die laatste 20%. Het laat je achter met een gevoel van potentieel voor meer en wat kan zijn. En we hebben die hoop nodig, ironisch genoeg dat gevoel van onafgemaakt en onvervuld - het is ironisch de imperfect perfect staat. Want als het dat niet was, zou het ons niet drijven om naar meer te verlangen. En dit verlangen zou wel eens een van de belangrijkste dingen kunnen zijn. Want als alles perfect was, zou het voorbij zijn, en dat is het niet - wat het perfecte ding is.