Ik heb meer dan 200 eerste interviewgesprekken gevoerd. Bijna elk van hen eindigt met "wat is je favoriete onderdeel van Espresso" of "hoe is de cultuur" en ik - zonder aarzeling - zeg "het is de beste werkplek waar ik ooit ben geweest". Om bij het begin te beginnen, kom ik uit een reeks toxische werkomgevingen. Ik hou van Australië tot in mijn diepste wezen, maar de diepgewortelde "oude maat", iets seksistische werkomgevingen waren waar ik mijn zakelijke werkleven (of enig werkleven voor dat matter buiten de waanzin die gastvrijheid is) begon. Dus accepteerde ik dit als de norm. De angst voor de zondag begon iets te verminderen na mijn terugkeer naar de VS in 2020, maar de mean girl-mentaliteit en tall poppy-syndroom kwamen af en toe nog steeds om de hoek kijken. Ook al ben ik de definitie van een mensenpleaser millennial, god verhoede dat een meisje droomt van een werkplek die gedijt op positieve feedback, ongelooflijk gezonde communicatie en een sterk gevoel van erbij horen in een team. @EspressoSys heeft me niet alleen dit warme en verwelkomende thuis gegeven, maar ook het geloof dat er op een dag in de verre toekomst, wanneer ik vertrek (ik hoop oprecht dat ik als een ervaren kleine boon kan met pensioen gaan als ik 60 ben), er meer werkplekken zullen zijn die klaar zijn om een INFJ/enneagram 9/absolute softy in hart en nieren in hun verwelkomende armen te ontvangen, zodat we dagelijks kunnen grind en samen geweldige producten kunnen bouwen zonder dat we aan het einde van elke werkdag een huilsessie nodig hebben. Dank aan het team dat me elke zondag warme, fuzzy gevoelens gaf (en ja, soms het angstige, tintelende "oh god, ik heb zoveel te doen deze week" gevoel dat we allemaal kennen) in plaats van dat ik me wilde oprollen en doen alsof ik een week ziek was. Bijzonder aan jullie die vergelijkbare ongemakken op de werkplek hebben in het heden of verleden, er zijn plaatsen waar je kunt gedijen, accepteer alsjeblieft nooit minder en volg altijd je gevoel.