Het meest radicaliserende moment van mijn leven vond plaats toen ik 21 was. Ik leefde toen van salaris naar salaris en kwam BARENDY rond. Het was betaaldag, en ik ging mijn debetkaart gebruiken om boodschappen te doen, en deze werd afgewezen. Ik wist dat de directe storting binnen was en ik was in de war. Mijn rekening was bijna leeg. Ik ging naar de bank om uit te zoeken wat er was gebeurd en ik raakte bijna mijn verstand kwijt. Ik werd geconfronteerd met tientallen kosten voor rood staan van 30 dollar. De bank heeft opzettelijk eerst grote kosten doorgevoerd, ondanks dat de grote kosten later in rekening werden gebracht. Ze hielden de lagere micro-aankoopkosten tegen, en zodra mijn rekening op nul stond, voerden ze een reeks kleine kosten door, waarbij ze me 30 dollar voor elk ervan in rekening brachten. Ik betaalde meer dan 30 dollar voor een blikje altoids, ik betaalde 35 dollar voor vijf dollar aan benzine. Als ze de kosten correct hadden geboekt, was ik gewoon afgewezen. Ik was jong en dom en kwam nauwelijks rond, maar mijn saldo bij de geldautomaat bleef zeggen dat er middelen beschikbaar waren. Ze hebben me zoveel kosten voor rood staan aangerekend dat het maanden duurde voordat ik weer op gelijke voet was. Ik denk er nog steeds aan vandaag, en ik ben vervuld van woede. Ze trekken deze onzin nog steeds vandaag de dag met de jonge en arme mensen. Dus ja, ik ben hard en kritisch tegenover ons banksysteem. Ik wil dat ze allemaal in de gevangenis zitten.