Ik liep naar beneden en kwam twee kleine wilde katten tegen aan de rand van de weg. Toen ze me zagen, bleven ze maar miauwen, en ik kon het niet helpen om naar de winkel te rennen om een paar worstjes te kopen. Toen ik net begon met voeren, was er één kat die erg agressief was en steeds probeerde te stelen. Ik zat op de grond en probeerde serieus met hem te praten: "Niet stelen!" 😂 Terwijl het zo druk was, kwam er een stel voorbij dat lachend vroeg: "Voed jij ook vaak katten?" Ik zei: "Vandaag is de eerste keer op dit tijdstip." De dame haalde meteen twee plastic doosjes tevoorschijn, terwijl ze kattenvoer in de bakken deed en zei: "We komen om de dag hier, ze zijn al een tijdje hier. Eerder was er een tante, maar ze is verhuisd, maar ze kan het niet loslaten en komt elke week terug om te voeren." Ze wees ook naar een doosje niet ver weg: "Dat is van een jongen die elke dag voer komt brengen, hij gaat gewoon weg nadat hij het heeft neergezet." Ze zei ook: "Tijdens tyfoon dagen was ik erg bezorgd, maar de beveiliging zei dat ze hun eigen overlevingsmethoden hebben. Als ik zie dat ze veilig zijn, voelt dat goed. Soms weet ik niet hoe lang ik hier kan blijven, maar als ik zie dat anderen het overnemen, voelt het als een soort erfgoed." In dat moment was ik echt geraakt. De stad is groot, maar deze stille vriendelijkheid maakt het echt mooi. 💛