Ik herinner me de dagen dat ik fomo voelde als ik niet 24/7 betrokken was en dingen kocht. Je weet wel, die zeurende stem in je achterhoofd die je vertelt dat je de volgende grote runner gaat missen, waardoor je gedwongen wordt om in te stappen en je elke keer vreselijk voelt als iets zonder jou stijgt. Ik heb daar helemaal geen last meer van. Ik ben blij voor degenen die het goed doen, maar wat mij betreft, ik ben nu een professionele handzitter. Ik ben in vrede totdat het weer tijd is. In de tussentijd zal ik educeren en sh*tposten 🫡

Dit wil niet zeggen dat ik niet zal handelen als er een kans zich voordoet. Ik maak me er gewoon geen zorgen over. Als er iets op mijn pad komt, dan is dat prima.