50 jaar geleden was ongeveer 1 op de 3 mensen om je heen kind. Nu is het ongeveer 1 op de 5. Dat maakt een groot verschil als het gaat om de beschikbaarheid van infrastructuur voor kinderen, handige speelmaatjes, gezinsactiviteiten. Voor veel jonge mensen lijkt ouderschap gewoon isolerend.

Dit is een van de ondergewaardeerde manieren waarop een bevolkingscrisis versnelt: wanneer minder mensen kinderen krijgen, zien minder mensen in de leeftijdsgroep achter hen wat het is om kinderen te hebben, en het lijkt gewoon een vreemde zaak die je uit het openbare leven en activiteiten verwijdert.

Dat is een van de redenen waarom ik denk dat de (fractie van) pronatalisten die overmatig gebruik van kinderopvang pleiten om het ouderschap minder verstorend voor hun persoonlijke leven te maken, contraproductief zijn voor hun zaak. Constant proberen weg te komen van je kinderen om je beste leven te leiden, zendt een boodschap uit.

In een ideale wereld hebben de meeste volwassenen een paar kinderen, en de samenleving past zich in redelijke mate aan omdat ze hun arbeid en hun geld wil. Ongeofficialiseerde kindzones duiken overal op, binnen en buiten. Veiligheidsvoorzieningen met weinig toezicht zijn standaard voor de manier waarop dingen worden gebouwd.