Een van de absolute hoogtepunten van mijn jaar is het leren kennen en bevriend raken met @danielkoeth. Naast dat hij een van de meest briljante en creatieve mensen is die ik ken, is hij een geweldig persoon van binnen en van buiten -- een echte mensch. We hebben in het voorjaar een overtuigende weddenschap op elkaar geplaatst, en sindsdien heeft hij letterlijk de manier waarop ik naar de lucht kijk getransformeerd. Ik wist niet eens dat het mogelijk was voor kunst om dat te doen. En dat is nog niet alles: in de afgelopen zes maanden is zijn werk en stijl keer op keer naar een hoger niveau getild. Net zoals de beste haiku's uniciteit van beeld vinden in een kleine hoeveelheid ruimte en structuur, is Daniel een meester in de *dualiteit* van beeld: iemand vliegt op hetzelfde moment dat hij valt, of trekt het gordijn terug naar de lucht die heel lichtjes misschien wel de achterwand van het theater zou kunnen zijn. Waar in veel van Daniel's eerdere werken deze dualiteiten zigzagden langs verschillende vectoren tegelijk, verfijnt en focust zijn nieuwe serie het effect in enkele coherente uitbarstingen rond een enkel onderwerp op een manier die de emotie van het beeld urenlang in mijn gedachten levend houdt. Natuurlijk, mensch dat hij is, is Daniel ook een geweldige supporter van mij en mijn werk geweest, terwijl ik mijn eigen kunstpraktijk aan het ontdekken ben -- en ik hoor hetzelfde van veel anderen in de ruimte. En dit specifieke werk van hem is zo diep persoonlijk voor mij -- hij heeft letterlijk een levenslang puzzel gecreëerd als eerbetoon aan onze verbinding. Gezegend met Daniel's bescherming en vriendschap 🙏 Blauwe Luchten Voor Altijd, QED 💙