gm ☕️☀️ Zeg hallo tegen Lilo 🐶

Wauw. Zo, zo geraakt door al die mooie berichten. Heel erg bedankt allemaal voor de vriendelijke woorden en steun. Wat een gemeenschap hebben we hier, en wat ben ik gelukkig dat ik er deel van uitmaak. Aan degenen die verhalen hebben gedeeld over het overlijden van hun eigen ouders, of die momenteel gediagnosticeerd zijn met kanker… Weten dat ik niet alleen ben, geeft me enorme troost. Voor iedereen die hier doorheen gaat, wilde ik iets delen. Dit zijn gewoon mijn gedachten. Er is geen goed of fout om met zoiets om te gaan. Maar als het zelfs maar één persoon helpt die dit leest, is het het waard. Dit zal waarschijnlijk het moeilijkste zijn wat je ooit meemaakt. Het wordt alleen maar moeilijker naarmate het einde nadert. En er is geen verlichting. Maar voor mij voelde het alsof ik een keuze had: Wees nu aanwezig. Confronteer de pijn, de realiteit, de wreedheid van alles. Steun op elke mogelijke manier. Neem een klein beetje van het gewicht op me, zodat misschien mijn vader en mijn familie het niet allemaal hoeven te dragen. Of verstop je. Stap terug, bescherm mezelf tegen een deel van de trauma. Misschien een paar littekens besparen. Maar mis de laatste momenten. Mis de kans om te zeggen dat ik er was. Ik koos ervoor om te blijven. Niet uit heldhaftigheid. Niet omdat ik bijzonder sterk ben. Ik deed het omdat ik wist dat deze dag zou komen. En toen het zover was, wilde ik terugkijken en weten dat ik alles had gedaan wat ik kon. Dat geeft me nu rust, zelfs door de rouw heen. Het is niet gemakkelijk. Maar voor mij was het juist. Mijn DMs staan open voor iedereen die hier doorheen gaat of er doorheen is gegaan. Nogmaals bedankt voor de liefde en voor het delen van jullie eigen verhalen. ❤️

Nou, wat een verdomd jaar. Ik heb deze week mijn vader aan kanker verloren. Ik wist niet zeker of ik hier iets moest posten, maar de waarheid is dat de man zo verantwoordelijk is voor het feit dat ik hier ben en de kansen heb die ik heb, dat het goed voelde om iets te delen. Voor degenen die dicht bij me staan, jullie weten dat hij al meer dan een jaar aan het vechten is, nadat hij aanvankelijk slechts 2 maanden had gekregen. Zoals alles in het leven, ging hij ermee om met een kracht die ik nooit volledig zal begrijpen. Hij was mijn held. Hij was de beste van ons. En ik zal alles doen wat ik kan om die erfenis waar te maken. Toen ik op mijn laagste punt was, vastzat in een baan die ik niet kon uitstaan, nam hij me weer terug, gaf me de ruimte en steun om een gok op mijn toekomst te wagen, en moedigde me aan om mijn dagbaan op te zeggen en volledig in te zetten op mijn passie: fulltime in Web3 zijn. Hij deed zoveel voor de mensen in de stad waar hij is opgegroeid. Voor goede doelen. Voor zijn gemeenschap. En tot het allerlaatste moment bleef hij gefocust op het helpen van anderen. Hij zorgde voor mij, mijn moeder en mijn broer op een manier die niet veel mensen konden, en komend uit niets, is hij altijd mijn inspiratie geweest. Er zijn zoveel verhalen die ik zou kunnen delen... maar ik denk dat wat nu belangrijker is, de les is: Tijd is niet eindeloos. Volg je dromen. Breng elke seconde die je kunt door met degenen van wie je houdt. En zorg ervoor dat je echt je leven leeft; deze ruimte is zo gefocust op financiële rijkdom, maar al het geld ter wereld kan je geen extra minuut kopen als je tijd om is. Voor degenen die het geluk hebben nog hun ouders te hebben: wacht niet. Help hen ook het leven te leven waar ze van droomden. Te veel van ons sparen alles voor "ooit." Pensioen. Later. Wanneer dingen tot rust komen. Maar de waarheid is: we controleren onze levensduur niet en soms komt die dag nooit. Leef voor nu. Doe wat je altijd al hebt gedroomd. Terwijl je lichaam en geest het nog kunnen. Hou van je, Papa.