Misschien is het grootste dat ik heb geleerd van het interviewen van zoveel schrijvers dit: het is niet het schrijven waar je verliefd op moet worden, maar het redigeren. Hoe beter de schrijver, hoe meer tijd ze besteden aan het herzien van hun gedachten. Zich verdiepen in zinnen. Paragrafen herschikken. Pijnigen over het perfecte woord. Het zijn deze onophoudelijke cycli van verfijning die uiteindelijk een stuk schrijven van goed naar geweldig transformeren.

Er zijn momenten, vroeg in de carrières van mensen en vooral in tijden van onrust, waarin de dingen die je zegt decennia lang blijven hangen. Vele jaren geleden was ik bang om mijn baan te verliezen toen een vriend tegen me zei: “Als er iets misgaat, zal ik graag een jaar lang je levensonderhoud dekken omdat ik in je geloof en je wil laten weten dat je het goed zult maken.” Gelukkig is alles goed gekomen, dus ik had het geld nooit nodig, maar de oprechtheid van die opmerking heeft hem een leven lang vertrouwen in mijn boek opgeleverd.

Posten op Twitter zal je leren dat hoe je iets zegt net zo belangrijk is als wat je zegt. "Het beste idee wint" klinkt mooi, maar het is niet de manier van de wereld. Stijl doet ertoe. Hoeveel genieën zijn vergeten gestorven omdat ze niet wisten hoe ze hun ideeën moesten verpakken?