ons kind houdt eindelijk van puzzels ik neem geen eer voor deze transformatie ik ben misschien een actieve saboteur

ik heb de 4-jarige een puzzel gegeven voor leeftijden 7+, het is een 3x4 raster van treinen hij koos de gele trein als het vakje om mee te beginnen en zocht een half uur alleen.

toen het diner klaar was, vroeg hij om zijn voortgang weer in de doos te doen hij was gefrustreerd, wat grotendeels de bedoeling is

puzzels hebben een lage inzet bij het proberen en falen, wat ze een goede oppervlakte maakt om wilskracht te oefenen. gefrustreerde volharding is wat leidt tot het besef dat je moeilijke dingen kunt doen.

Ik heb nooit echt van puzzels gehouden, althans niet van het soort dat als kartonnen stukjes in een doos komt. Mijn instinct was om de puzzel met de in elkaar gezette blobben intact te laten. Is het niet de bedoeling dat je het eruit laat en het stukje voor stukje opbouwt?

de echtgenoot heeft het vrolijk uit elkaar gehaald en alles weer in de doos gegooid omdat het kind deze sectie nu kan doen, zal het zelfvertrouwen opbouwen om het weer te vinden en te doen

de man had gelijk de volgende ochtend recreëerde het kind enthousiast zijn eerdere werk, en breidde het aanzienlijk uit voorbij waar hij was gebleven

het punt is niet om goed te zijn in verdomde puzzels

terwijl het kind de puzzel maakt, bouwt hij zichzelf op