De eerste kinderen die in de jaren 2000 door de Nederlanders werden geëxperimenteerd, noemden zichzelf "genderkinderen." In de NYT-podcast The Protocol legde Annelou de Vries, een van de pioniers die de puberteitsremmende waanzin ontketende, uit waarom. Ze vertelde hoe de kinderen zeiden: "'Ik heb gender'—dat kwam omdat het hele woord 'genderidentiteitsstoornis' te ingewikkeld was. Dus ze zeiden gewoon: 'Ik heb gender.'" Met andere woorden, te jong om zelfs maar "genderidentiteitsstoornis" te zeggen, maar oud genoeg om ingeschreven te worden voor een experiment dat hen hun vruchtbaarheid, seksuele functie, vermogen om intieme relaties aan te gaan en gezonde lichaamsdelen zou ontnemen—terwijl ze gedoemd waren tot een leven van doen alsof ze iets zijn wat ze niet zijn. Iedereen die denkt dat de Nederlanders het goed hebben gedaan en dat we terug moeten naar hun voorzichtige aanpak, is de weg kwijt. Het experiment is nooit ethisch geweest. Het was een afschuwelijke schandaal vanaf het allereerste begin.