Toen ik 13 jaar geleden mijn vader verloor, dacht ik dat zijn fysieke afwezigheid de moeilijkste pijn zou zijn die ik zou ervaren. In plaats daarvan was het de vergankelijkheid van mijn herinneringen aan hem die me in de maag sloeg. Toen hij overleed, had ik een leven vol herinneringen aan hem die ik kon zien, horen, voelen en ruiken. Maar meer dan een decennium later, slinken mijn herinneringen aan hem. En soms vraag ik me zelfs af: "Zijn deze herinneringen zelfs echte herinneringen?" Hoewel ik de klok niet kan terugdraaien, heb ik mezelf beloofd dat ik alles zou doen wat mogelijk is om aanwezig te zijn bij de momenten, groot en klein, en om de momenten die er toe doen zo veel mogelijk vast te leggen en opnieuw te beleven. Dus elke dag, of ik nu op de bank zit met mijn babydochter of in de keuken aan het werk ben, kijk ik naar welk beeld zich ook maar op dit digitale frame laat zien—en ik word getransporteerd. Ik voel zoveel dankbaarheid voor de kans om enkele van de meest waardevolle momenten van het leven opnieuw te beleven. Maar ook een beetje pijn, wetende dat de herinneringen aan mijn vader door mijn vingers glippen.