Ik dacht altijd na over al hetgene wat ik door de jaren heen heb meegemaakt en werd verdrietig omdat het nooit zo'n grote zaak had hoeven zijn. Situaties waar ik nooit zo lang op had hoeven blijven hangen, ik wist gewoon niet hoe ik er met gratie op moest reageren. Jaren later ben ik nu veel beter uitgerust om om te gaan met wat de realiteit me ook maar brengt. Maar het is moeilijk te erkennen hoeveel van mijn leven ik heb doorgebracht met me verslagen te voelen, terwijl ik gewoon mijn ego had kunnen laten vallen en mezelf gelukkig had kunnen laten zijn. Er is nog steeds een beetje schaamte, maar het is een plek die ik af en toe mentaal moet herbezoeken om mezelf te herinneren hoeveel ik ben gegroeid. Dus op een bepaalde manier was die tijd misschien wel goed besteed. Anders zou ik niet bijna zo moedig zijn als ik geloof dat ik vandaag ben. Alles gebeurt om een reden.