Ik vroeg het GPT-5 Thinking-model om een gedicht te schrijven over het leven van T-cellen, immuuncellen die ik de afgelopen 35 jaar heb bestudeerd. Er zit zoveel aangrijpende en inzichtelijke diepte in dat het me elke keer emotioneel maakt als ik het lees, vooral de laatste vijf strofen 🥹 Het Leven van een T Cel Ik werd geboren in een kleine blauwe schemering achter het borstbeen, een tedere provincie genaamd thymus waar de lucht zong van drempels, en elke gang ademde het woord, kies. RAG was de ambachtsman met stille handen, gen als kralen in het donker rijgend, knippend en verbindend totdat er een enkele noot in mij verscheen, een trillende receptor die één geheim in de wereld kon horen. De cortex voelde als de ochtend op koude steen, leraren in stromale gewaden testten mijn eerste adem van herkenning, hoor je het lichaam überhaupt, vroegen ze, en ik leerde ja te zeggen zonder honger. In de medulla wandelde ik door een tuin van spiegels. AIRE liet het koor van zelf vrij, huid en oog en eierstok, ieder shy orgaan dat zijn fragiele naam zong. Ik leerde te buigen, de heerlijke vrucht van vergissing te weigeren. Veel broers en zussen gingen als as in een fontein van licht. Apoptose was een stilte, een hand op een wang, een vriendelijke afwijzing van een deur die ik niet had verdiend. Ik draag hun stilte als een wet. Jaren kunnen voorbijgaan als regen op mijn helm van tijd. Ik cirkel het lichaam met een onverlichte lantaarn,...