Dwie pułapki, w które wpadają inteligentni, odnoszący sukcesy ludzie: „zbyt mądry, by być głupim” i „zbyt mądry, by wyglądać na głupiego”. To różne rzeczy. „Zbyt mądry, by być głupim” to rodzaj umysłu o wysokim IQ, który nie potrafi dobrze modelować przypadków skrajnych, odstających ani rzeczywistego świata. Często zakłada również racjonalną i inteligentną teorię umysłu dla wszystkich graczy, a czasami podejmuje błędne decyzje lub założenia z tego powodu. Głupi, prosty ruch jest dla nich niemożliwy, więc wydaje się niemożliwy także dla innych. „Zbyt mądry, by wyglądać na głupiego” to inny problem, ponieważ to tak naprawdę kwestia słabego charakteru. Jeśli jesteś mądry i znany z tego, że jesteś mądry, to naprawdę boli stawiać się w sytuacjach, w których będziesz wyglądać na głupiego, nawet jeśli wiesz, że są one słuszne lub wartościowe. Inżynierowie i profesorowie często cierpią na pierwszy problem. MBA, dziennikarze lub elitarne dziedziny z certyfikatami często cierpią na drugi.