The Pursuit of Happyness is een film die ik vaak heb gekeken, en in mijn eigen reis, vooral sinds ik een carrière heb gekozen die verbonden is met Web3. Ik heb me vaak gevoeld als de hoofdpersoon, Chris Gardner. Niet omdat ik in een treinstation badkamer sliep of moeite had om een kind te voeden, maar omdat ik weet hoe het voelt om ongezien te zijn, om het gevoel te hebben dat je je best doet terwijl er niets lijkt te bewegen. Gewoon stilletjes doorwerken, hopend dat er iets klikt. Als je het nog niet hebt gezien, de film gaat over een man die door de hel gaat: blut, dakloos, zijn zoon alleen opvoedend terwijl hij een droom achterna jaagt waarvan hij geen garanties heeft om deze te bereiken. Hij krijgt één kans: een onbetaalde stage bij een bedrijf, zonder belofte van een baan aan het einde. Gewoon een kans. En hij grijpt die. Er is een scène in de film die me altijd raakt. Hij zegt tegen zijn zoon op een gebroken basketbalveld: "Laat nooit iemand je vertellen dat je iets niet kunt doen. Zelfs ik niet. Je hebt een droom, je moet die beschermen." Die zin laat me nooit los. Want eerlijk? Dat is wat het betekent om een kleine creator in Web3 te zijn. Je begint zonder ervaring. Geen routekaart. Je ziet mensen met veel meer volgers, veel meer middelen, veel meer zichtbaarheid. En je probeert gewoon iets betekenisvols te schrijven. Iets maken dat ertoe doet. Langzaam opbouwen, zonder vangnet. En je vraagt je af: telt dit eigenlijk wel? Er waren dagen dat ik iets plaatste en nauwelijks betrokkenheid kreeg. Toen ik uren besteedde aan het schrijven van iets, alleen om het genegeerd te zien. Toen de markt rood was, mijn motivatie laag was, en ik me afvroeg of ik hier wel thuishoorde. En misschien het moeilijkste deel? Je blijft gewoon komen opdagen. Niet omdat je wint, maar omdat je nog steeds gelooft. En dat geloof. Stille, eenzame, koppige geloof - is waar de film echt over gaat. Niet alleen het najagen van succes, maar vasthouden aan je droom wanneer de wereld je elke reden geeft om los te laten. Web3 is vol lawaai. Ranglijsten, hype-cycli, aandachtsspellen. Maar onder al dat lawaai zijn er mensen zoals jij en ik - die proberen, falen, en toch blijven komen opdagen. Dus als je dit leest en je hebt dat ook gevoeld... Ik wil gewoon zeggen: ik zie je. Je bent niet onzichtbaar. Je inspanning doet ertoe. Blijf je droom beschermen. Zelfs wanneer het stil is. Zelfs wanneer het moeilijk is. Want op een dag zal iemand terugkijken en zeggen: "Je bent doorgegaan en dat maakte het verschil." Dat, voor mij, is de echte zoektocht naar geluk.

Een film die iedereen minstens één keer in zijn leven zou moeten zien.