Het verhaal van Schubert is voor mij een tragedie. Hij stierf op 31-jarige leeftijd - ziek, blut, grotendeels genegeerd, behalve door een kring vrienden die onder de indruk waren van zijn genialiteit. Na zijn dood vonden ze meer dan 1.500 stukken, die nu worden beschouwd als enkele van de grootste muziekstukken die ooit zijn gecomponeerd. Hij bracht zijn dagen door met trainen om leraar te worden. 's Nachts schreef hij stilletjes muziek. Geen lof of publieke erkenning. Gewoon een goddelijke drang om te creëren, zelfs terwijl zijn lichaam faalde. Ware genialiteit is zeldzaam, maar als je naar hem luistert, kun je het voelen. De man was getalenteerd.

Dit is mijn favoriete Schubert-lied. Hij begint in een majeurtoonsoort, wat helderheid, resolutie en geluk suggereert. Maar tegen het einde doorbreekt hij de verwachting van vreugde om te eindigen in een verontrustende mineurtoonsoort. 🎵

Wanneer ik ga wandelen en wil nadenken, luister ik vaak naar deze opname van Brigitte Engerer die alle Impromptus van Schubert speelt. Het duurt ongeveer 30 minuten en is de achtergrond geweest voor veel van mijn levensoverpeinzingen. 🎹

Schubert was ook diep eenzaam: - “Niemand voelt de verdriet van een ander, niemand begrijpt de vreugde van een ander. Mensen denken dat ze elkaar kunnen bereiken. In werkelijkheid lopen ze alleen maar langs elkaar heen.” - “Elke nacht als ik naar bed ga, hoop ik dat ik nooit meer wakker word, en elke ochtend vernieuwt mijn verdriet.” - “Mijn muziek is het product van mijn talent en mijn ellende. En datgene wat ik heb geschreven in mijn grootste nood is wat de wereld het leukst lijkt te vinden.” Hij voelde zich niet geliefd door de wereld terwijl hij leefde, maar hij schreef nog steeds alsof iemand, ooit, zich zou kunnen interesseren. En nu doen we dat.