Gedachten... Iedereen doet alsof de wereld draait om geld. Maar dat is niet zo. Het draait om status. Geld is gewoon het excuus. De echte verslaving, degene die daadwerkelijk gedrag aandrijft, is gezien worden als beter dan anderen. Dat is het spel dat elke mens speelt, of ze het nu toegeven of niet. Status is ouder dan valuta, dieper dan hebzucht en hardnekkiger dan honger. In evolutionaire termen is het het enige dat je altijd meer van alles gaf: meer voedsel, meer partners, meer bescherming, meer gehoorzaamheid. Het maakte niet uit hoe je het kreeg, alleen dat anderen geloofden dat je het had. En die primitieve waarheid regeert nog steeds alles. We zijn niet over status heen gegroeid. We hebben het gewoon gedigitaliseerd. Status was vroeger een lokale valuta, beperkt tot de grenzen van een dorp of stam, waar je reputatie een plafond had en je publiek beperkt was. Je rang deed er toe omdat het overleving en toegang binnen een eindige gemeenschap dicteerde. Vandaag de dag is dat plafond verdwenen. Status is globaal, grenzeloos en onophoudelijk vergelijkend geworden. De wereld kijkt, oordeelt en rangschikt eindeloos, en het publiek verdwijnt nooit. Er is geen laatste troon, alleen een oneindige ladder, die zich verder uitstrekt dan het zicht, waar elke prestatie onmiddellijk uitnodigt tot een nieuwere, hogere claim. Zelfs de ultra-rijke zijn niet vrijgesteld. Daarom gedragen miljardairs zich nu als influencers, omdat zodra je alles bezit, het enige dat overblijft om voor te concurreren aandacht is. Zodra je het geldspel hebt gewonnen, is het enige dat overblijft om te winnen perceptie. Het doel is niet om rijk te zijn, het is om gezien te worden als relevant. En relevantie, in een hyperverbonden wereld, is de fragielste vorm van status die er is. Dat is waarom niemand ooit het gevoel heeft dat ze klaar zijn. Status heeft geen eindpunt. Er is altijd iemand die het beter doet. Altijd iemand jonger, luider, sneller, interessanter. Het is een spel dat je voor altijd op het podium houdt, presterend voor mensen die je nooit zult ontmoeten, achtervolgend een gevoel dat je nooit zult vasthouden. Ironisch genoeg is het ook de motor van alle vooruitgang. De reden dat mensen bouwen, creëren, concurreren en innoveren is niet omdat ze tevreden zijn, het is omdat ze willen stijgen. Ze willen ertoe doen. Ze willen boven de vouw zijn. Status is wat mensen drijft om meer te doen dan ze anders zouden doen. Maar het is ook wat hen ongelukkig houdt. We hebben een wereld gebouwd waarin iedereen iets achterna jaagt dat niemand kan vasthouden. En we vragen ons af waarom niemand zich genoeg voelt.