Ik weet niet eens waar ik met dit verhaal moet beginnen. Alexandrovich is een vermeende seksuele predator van kinderen. Het ministerie van Buitenlandse Zaken lijkt niet onder de indruk van zijn speciale behandeling, of het feit dat hij is gevlucht. Het Israëlische regime lijkt ook niet te geven, aangezien ze hem niet arresteren, terwijl Netanyahu de hele zaak bagatelliseert. We staren in het gezicht van het kwaad. Dezelfde verdorven onverschilligheid die een dierenvirus heeft getraind om zich tussen mensen te verspreiden, en vervolgens heeft geprobeerd een experimentele gentherapie op een nietsvermoedend publiek toe te passen—is hier duidelijk aanwezig. Het is dezelfde harteloosheid die we zien die Gaza verwoest en burgers uithongert. Het is één demonisch moreel kader dat op veel plaatsen doorbreekt. Er zijn twee soorten mensen in de wereld: degenen die het goed vinden dat er geweld wordt gepleegd tegen onschuldigen, zolang de slachtoffers de kinderen van iemand anders zijn. En er zijn degenen die alle geweld tegen onschuldigen verafschuwen, ongeacht wiens kinderen het zijn. De eerste groep heeft op dit moment een greep op de macht. Ze stellen de voorwaarden vast en resetten deze. Het is ons en hen. We moeten dat accepteren. We moeten elk kiezen tussen twee werelden: de ene is een eeuwigdurende, bloederige strijd tussen afstammingen, de andere is het Westen. Het Westen moet van zijn knieën opstaan en vechten. Het alternatief is de hel op aarde. De kinderen van iedereen zijn afhankelijk van ons—zelfs de kinderen van ouders die resoluut aan de andere kant staan.