Nieuwsgierigheid is een van de grootste voordelen die je kunt hebben, ongeacht het vakgebied. Het is de motor achter ontdekking, de vonk die je in nieuw terrein duwt. Vaardigheden kunnen worden aangeleerd, kaders kunnen worden geleerd, maar nieuwsgierigheid is wat je vooruit houdt, lang nadat anderen zijn gestopt. Als kinderen is nieuwsgierigheid grenzeloos en verspreid; we vragen ons over alles af zonder richting. Als volwassenen is het gemakkelijk om het gevoel te hebben dat die nieuwsgierigheid vervaagt. We zijn minder snel onder de indruk, minder geneigd om vragen te stellen over alles om ons heen. Maar dit is niet noodzakelijkerwijs een verlies. In werkelijkheid evolueert het vaak. Het wordt scherper, meer gefocust en beter afgestemd op wat het waard is om na te streven. We leren het te kanaliseren, ons te concentreren op problemen die het waard zijn om op te lossen, en vragen na te jagen die er toe doen in ons werk en leven. Jim Simons zei ooit: "Ik wil een jongen die genoeg wiskunde weet zodat hij die tools effectief kan gebruiken, maar die ook nieuwsgierig is naar hoe dingen werken en genoeg verbeeldingskracht en volharding heeft om het uit te zoeken." Nieuwsgierigheid is dus minder een kinderlijke verwondering en meer een gedisciplineerde honger; een vermogen om gefascineerd te blijven door de wereld, maar ook om die fascinatie te kanaliseren met vaardigheid, verbeeldingskracht en volharding.