West-Europa hoeft zijn bevolking niet te vervangen. Het moet zijn heersende klasse vervangen. De crisis is niet demografisch, maar moreel en politiek. Het probleem is niet dat Europeanen zijn gestopt met het krijgen van kinderen, maar dat degenen die hen regeren zijn gestopt met geloven in hun eigen beschaving. Beleid op het gebied van immigratie, gezin en onderwijs wordt niet gedreven door noodzaak, maar door ideologie — een ideologie van onderwerping. Decennialang hebben de westerse elites ervoor gekozen om arbeid te importeren in plaats van leven te bevorderen, om afhankelijkheid te subsidiëren in plaats van creatie te belonen, en om identiteit af te breken in naam van tolerantie. Ze hebben naties in markten veranderd, culturen in goederen, en mensen in statistieken. Europa lijdt niet onder het gebrek aan jeugd; het lijdt onder het gebrek aan visie. Het continent heeft nog steeds de middelen om te herstellen — hulpbronnen, intelligentie en geheugen. Wat het mist, is leiderschap dat in staat is om deze te verdedigen. De vervanging die Europa nodig heeft, is niet biologisch, maar politiek.