Grupa hiszpańskich i meksykańskich badaczy załadowała 25 000 heksagonalnych kostek, z których każda miała bok o długości około pół centymetra, do przezroczystego cylindra. Następnie zastosowali różne efekty wstrząsowe na cylindrze, aby sprawdzić, który z nich może spowodować najskuteczniejszą kompaktację. Początkowo zaczęli wstrząsać cylindrem, obracając go na przemian, około raz na sekundę, w prawo, a potem w lewo. Ta metoda naprzemiennego obrotu działała najlepiej, ale tylko wtedy, gdy obrót był wystarczająco szybki. Obrót wywierał siłę na kostki, które stykały się ze ścianami pojemnika. Jednocześnie, przy odwracaniu kierunku obrotu, okresowe wstrząsy powodowały oscylację kamieni. Dostosowując prędkość obrotu, badacze byli w stanie zmieniać siłę tych wstrząsów. Przy przyspieszeniu 0,52 g, kamienie układają się w koncentryczny wzór pierścieni w poziomych warstwach wewnątrz cylindra po 10 000 naprzemiennych obrotów. Jednak przy niższych prędkościach może to zająć lata, aby obrót zapewnił idealną kompaktację. Badacze mają nadzieję, że ich metoda jest możliwym nowym sposobem kompaktowania materiałów w ramach procesów produkcyjnych lub nawet pakowania materiałów granulowanych. W rzeczywistości ta metoda okazuje się znacznie bardziej efektywna niż stukanie. W rzeczywistości system granulowy, gdy jest stukany, nie osiąga maksymalnego stanu gęstości, ale ma tendencję do utkwienia w pośrednim stanie gęstości.