Ik heb naar dit boek geluisterd dat The Running Ground heet. Er is een echt cool verhaal vroeg in het boek dat me deed stoppen… De auteur beschrijft een vormend moment in zijn leven dat plaatsvond tijdens een atletiekwedstrijd in zijn tweede jaar van de middelbare school. Hij was nieuw in de sport en had de unieke kans gekregen om aan de startlijn te staan voor een twee mijl race in de belangrijkste wedstrijd van het seizoen. Zijn beste tijd op die afstand was 11 minuten en 30 seconden, dus hij hoopte dat hij dat kon evenaren om zijn team een kans te geven om te winnen. Hij bereidde zich obsessief voor op de wedstrijd, gebruikmakend van hun thuisbaan om de exacte rondetijden die hij nodig had om zijn doelstelling te bereiken, in kaart te brengen. Hij leerde ze uit zijn hoofd en was klaar om uit te voeren toen hij aan de startlijn van de wedstrijd stond. Hij wist het niet, maar hij had één kritieke fout gemaakt: De wedstrijd werd gehouden op een baan die iets langer was dan zijn thuisbaan, dus de rondetijden klopten niet. Niet veel, maar genoeg om een verschil te maken. Terwijl hij zich aan zijn rondetijden hield tijdens de eerste mijl, ging hij ervan uit dat hij precies op zijn doeltempo zat, maar hij was eigenlijk goed sneller dan dat. Toen hij de finishlijn passeerde, was hij verbijsterd: 10 minuten en 48 seconden. 42 seconden sneller dan zijn doel, een enorme persoonlijke record, een schoolrecord voor onderbouw, en genoeg om zijn team de overwinning te helpen behalen. Terugkijkend op de ervaring schreef de auteur: "Als ik had begrepen hoe snel ik aan het rennen was, zou ik niet zo snel hebben kunnen rennen. Omdat ik de baan niet kende, omdat ik niet wist hoe lang de rondes waren, werd ik niet bang en sloot ik mijn lichaam niet af, ik bleef gewoon doorgaan. Om het te doen, moest ik eerst vergeten dat ik het niet kon doen." Die laatste zin heeft zich in mijn hoofd genesteld. Want als je goed kijkt, verschijnt deze dynamiek overal. Je grenzen zijn vaak minder fysiek dan ze psychologisch zijn. Niet grenzen van capaciteit, maar grenzen van geloof. Je vertelt jezelf een verhaal over wie je bent en waar je toe in staat bent. Je denkt dat je precies weet wat je kunt doen, dus je past je tempo daarop aan. Je stelt conservatieve "splits" in voor je carrière, je relaties, je kunst, je ambities. Je loopt door je leven op basis van jouw meting van een "baan" die misschien niet meer een nauwkeurige weergave van de realiteit is. En op het moment dat je voelt dat je iets te snel loopt, laat je stilletjes, onbewust los. Je trekt je terug in de versie van jezelf en je capaciteiten die je hebt gememoriseerd. Maar wat als die versie verouderd is? De 1.0 verleden naar jouw 2.0 heden. Wat als de baan is veranderd? Wat als je in staat bent om veel sneller en langer te rennen… en het enige dat je tegenhoudt die interne dialoog is die je vertelt dat je het niet kunt? Dus, hier is de gedachte waar ik wil dat je deze week (of rennend!) over nadenkt: Wat zou je kunnen doen als je eerst vergat dat je het niet kon doen? Het antwoord kan je leven veranderen…

Mijn definitie van succes is energiek wakker worden en uitgeput naar bed gaan. Energiek wakker worden betekent dat ik betekenisvolle dingen doe met mensen van wie ik houd. Uitgeput naar bed gaan betekent dat ik mijn best heb gedaan voor die dingen. Dat is een goed leven.

Waarheidsvertellers zijn de meest waardevolle mensen in je leven. Je bent veel beter af met een kleine kring van echte mensen die je de waarheid vertellen dan met een massa nepvrienden die je vertellen wat je wilt horen. Het is pijnlijk voor je ego, maar cruciaal voor je groei. Vind je waarheidsvertellers.