Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat discipline de hoogste vorm van zelfrespect is. Het is kiezen voor wat je het meest wilt boven wat je nu wilt. Het is je woord houden. Het is een daad van dienstbaarheid aan je toekomstige zelf.

De slimste mensen die ik ken, zijn niet de meest kennisrijke. (ze hebben iets heel anders)... Ze passen zich sneller aan dan iedereen. Ik heb mijn 20s besteed aan het verzamelen van diploma's. Opleidingen. Financiële functies. Het "juiste" pad. Ik dacht dat intelligentie betekende dat je alle antwoorden had. Toen stortten de markten in. Industrieën transformeerden. Alles wat ik "wist" werd van de ene op de andere dag verouderd. Dat is wanneer ik leerde: De starre vasthoudendheid aan wat was. De aanpasbaren passen zich aan aan wat is en wat zal zijn. Jouw expertise? Een aansprakelijkheid als je er te veel aan gehecht bent. Jouw identiteit? Een gevangenis als het je verhindert om te evolueren. De toekomst behoort toe aan degenen die het handboek herschrijven wanneer het spel verandert. Elke keer dat je zegt "zo doen we de dingen niet," kies je voor starheid boven intelligentie. Aanpassingsvermogen is niet alleen overleven in verandering—het is gedijen dankzij verandering. 📌 Klaar om in jezelf te investeren? Download mijn Decision-Making Razors PDF (gratis) en sluit je aan bij 800.000+ die mijn nieuwsbrief ontvangen:

Een Reflectie op de Kleine Dingen (Waarom we naar Boston verhuizen) Je gaat je ouders 15 keer meer zien voordat ze sterven. In 2021 veranderde die simpele uitspraak, die later de openingszin van mijn boek werd, mijn leven. Mijn vrouw en ik woonden toen in Californië, 3.000 mijl van onze ouders. Ik was daar al 12 jaar – een honkbalbeurs had me naar het Westen gebracht, en daarna had een lucratieve baan me daar gehouden. Op veel manieren voelde dat goed. Als je opgroeit, als je het geluk hebt gezonde ouders te hebben, is je standaardveronderstelling dat ze onsterfelijk zijn. Natuurlijk weet je dat ze dat niet zijn, maar het idee van sterfelijkheid wordt een conceptueel of intellectueel iets, geen viscerale realiteit waar je echt over hebt nagedacht. Naarmate je ouder wordt, realiseer je je: De antwoorden die je zoekt in het leven, vind je in de vragen die je vermijdt. Toen ik werd geconfronteerd met die simpele rekensom – van het aantal momenten dat ik nog met mijn ouders had – dwong het me om een van die vragen te confronteren die ik had vermeden. Wat waren mijn echte prioriteiten? En waren mijn acties in lijn met die prioriteiten? Je ziet, er zijn twee soorten prioriteiten in het leven: 1. De prioriteiten die we zeggen dat we hebben; en 2. De prioriteiten die onze acties laten zien dat we hebben. En vaak is er een grote kloof tussen de twee. Ik weet het. Ik leefde het. Je leven verbetert naarmate je in staat bent die kloof te dichten. Maar je kunt het niet dichten totdat je erkent dat het überhaupt bestaat. Ik zag de kloof en wist dat als er niets veranderde, we zouden eindigen met een leven dat we nooit wilden. Dus, binnen 45 dagen, ondernam mijn vrouw en ik een dramatische actie. We hebben ons leven in Californië omgegooid en zijn terug naar het Oosten verhuisd met als doel om binnen rijafstand van beide sets ouders en mijn zus te wonen, die allemaal in Boston waren. De baan van mijn vrouw stemde ermee in om haar naar het kantoor in NYC te verplaatsen – en met mijn beslissing om een sprongetje in het diepe te nemen en te kiezen voor schrijven en ondernemerschap, leken de voorsteden buiten de stad een goede tussenstop. Het was niet perfect – ongeveer drie uur van Boston – maar we maakten het werkbaar. We werden gezegend met onze zoon, Roman, in 2022. Mijn vrouw nam een stap terug van haar carrière om zich te concentreren op het moederschap. Mijn nieuwe pad gaf me energie en kansen die ik nooit had kunnen voorstellen. En we brachten meerdere keren per maand tijd door met onze ouders, zij het met iemand die een lange rit maakte om dat te doen. Voor het eerst in meer dan een decennium voelde het leven alsof het in flow was. Maar ergens onderweg veranderde dat... Als je jong bent, raak je gewend om je te concentreren op de grote dingen in het leven. De vieringen. De verjaardagen. De bruiloften. De evenementen. De weekenduitstapjes. Een manier waarop ik over deze jeugdige mindset denk, is dat de betekenis die je haalt uit een bepaalde activiteit effectief evenredig is aan de schaal van je investering erin. Ik merkte dat elke keer dat we onze families zagen, het, door de lange rit die nodig was, voor iets groots was. We konden niet casual samenkomen op een dinsdagavond voor een wandeling, dus kwamen we samen voor de verjaardagen, de lange weekenden, de jubilea en de feestdagen. En we glipten langzaam, stilletjes, in een leven dat gefocust was op het grote. Auteur Kurt Vonnegut schreef ooit: "Geniet van de kleine dingen in het leven, want op een dag kijk je terug en realiseer je je dat het de grote dingen waren." Ik denk dat ik het voor het eerst echt opmerkte deze lente. Mijn ouders besloten langs ons huis te komen op weg naar huis van een weekend bij hun dierbare vrienden in de buurt. Het was een van die perfecte lente-avonden. De geur. De geluiden. Alles. Ik had het diner voor ons allemaal gekookt. Gelach en gesprek vloeide. Toen het diner eindigde, zat ik alleen, nipte aan een glas wijn, terwijl ik mijn zoon zag die mijn ouders achtervolgde in de achtertuin. De vreugde op zijn gezicht werd alleen overtroffen door de stralende glimlachen op die van hen. In dat moment had ik een realisatie: Dit was het. Het was niet groot of glamoureus. Het was een klein ding dat alles betekende. Een paar weken later reden we naar Boston voor de begrafenis van de grootmoeder van mijn vrouw. Na de dienst laadden we ons weer in de auto voor de drie uur durende rit naar huis. Er is iets aan de dood dat buitengewone helderheid aan het leven geeft. In dat moment keken mijn vrouw en ik elkaar aan en spraken we dezelfde opvallende gedachte uit: We moeten naar Boston verhuizen. Om er te zijn voor het grote, maar belangrijker nog, voor het kleine. Ik wil in staat zijn om met mijn vader te gaan wandelen om zijn gedachten over een uitdaging waar ik mee worstel te horen. Ik wil in staat zijn om mijn zus mee uit te nemen voor een koffie. Ik wil in staat zijn om op een dinsdag met mijn moeder te lunchen, gewoon omdat. Ik wil in staat zijn om mijn zoon te zien spelen met dinosaurussen met al zijn grootouders op een woensdagochtend. Geen van dat is groot. Maar dat is oké. Want de echte textuur van het leven, de echte betekenis van het leven, wordt gevonden in het kleine. We leven in een tijdperk waarin authenticiteit op een historisch laag niveau is. Veel van de mensen die we zien praten over een onderwerp leven er niet echt naar. Ik weiger deel uit te maken van die trend. Als ik erover ga praten, ga ik er ook naar leven. Ik wil dat je kunt vertrouwen dat ik leef naar de woorden die ik schrijf en spreek. Dus, deze week, slechts een paar maanden later, hebben we het gedaan. We hebben ons leven in twee verhuiswagens gepakt, ons huis verkocht en zijn de weg op gegaan voor de rit naar Boston, nog één keer. Na 20 jaar verspreid over het land – gedwongen om me te concentreren op het grote – gaat mijn hele familie weer in hetzelfde gebied wonen. Een nieuw avontuur. Een hele nieuwe wereld. Kleine dingen die grote dingen worden. Ik eindig met een kort verhaal... Een paar weken geleden reed ik met mijn zoon om een boodschap te doen bij de supermarkt voordat we naar het huis van mijn schoonouders gingen voor het diner. Hij vroeg waar we naartoe gingen. Ik zei: "Thuis." Hij keek me verward aan, "Waarom noem je het thuis? Dat is niet thuis, dat is Mimi's huis." Mijn antwoord: "Thuis is waar de mensen zijn van wie je houdt." Hij glimlachte, tevreden, en zei gewoon: "Oh!" Dus, hier is de waarheid: We verhuizen naar huis. En ik kan niet gelukkiger zijn.