Het was gewoon weer een donderdag, mijn aangewezen beldag, toen ik contact maakte met iemand die Stray Reflections al jaren volgt, maar nog geen betalende lid is geworden. Wat begon als een eenvoudig gesprek, evolueerde snel in een diepgaande verkenning van de meest betekenisvolle vragen in het leven. We spraken over de balans tussen werk en privéleven, kindertijdpatronen die ons nog steeds vormen, en de complexe relatie tussen financieel succes en spirituele vervulling. Hoe excelleren we in alle gebieden van het leven? Is het verkeerd om materiële en spirituele doelen tegelijkertijd na te streven? Wanneer is het tijd om onze ambitie los te laten? We verkenden hoe we vaak ons eigen pad blokkeren, en beseften dat vooruitgang vereist dat we de versie van onszelf die ons hier heeft gebracht, achterlaten. Geloof en overtuiging kwamen natuurlijk ter sprake, evenals de herinnering dat we niet alleen zijn op deze reis, en dat God ons leidt. Het gesprek had geen vastgestelde agenda, maar het vloeide moeiteloos, wat verbinding en helderheid voor ons beiden bracht. Aan het einde bespraken we coaching en retraites, en hij vertrok met een vernieuwd gevoel van richting. Wanneer we vanuit het hart beginnen te spreken, openen zich deuren op manieren die we niet verwachten. Ik was in de achtertuin met de deur open. Nadat het gesprek was afgelopen, kwam ik binnen en zag ik Mama op de rand van de bank zitten. "Je spreekt met zoveel gratie, je woorden zijn vol wijsheid," zei ze zachtjes. Ik bevroor een moment, beseffend dat mijn moeder net een deel van mijn wereld had gezien dat ze nog nooit eerder had gezien. Het was de eerste echte glimp die ze had van wat ik doe. Haar stem was gevuld met bewondering, en ik kon zien dat ze diep geraakt was door wat ze hoorde. Ik liep naar haar toe, ging naast haar zitten en gaf haar een knuffel. Haar liefde, haar gebeden, haar stille steun - al het dat werd in dat moment weerkaatst naar mij. Toen kwamen haar tranen, en daarin zag ik niet alleen een reflectie van wat ik heb bereikt, maar ook het gevoel echt gezien te worden - haar erkenning van wie ik ben geworden. Ik ben nu tien jaar bezig met het opbouwen van Stray Reflections, maar ik heb zelden de tijd genomen om de reis te waarderen. Het afgelopen jaar is zo hectisch geweest dat ik geen tijd heb genomen om de mijlpalen te erkennen. Dit moment met mijn moeder voelde als een viering die ik niet had verwacht, maar die ik diep nodig had.