To był po prostu kolejny czwartek, mój wyznaczony dzień rozmów, kiedy połączyłem się z kimś, kto od lat śledzi Stray Reflections, ale jeszcze nie stał się płatnym członkiem. To, co zaczęło się jako prosta rozmowa, szybko przerodziło się w głęboką eksplorację najważniejszych pytań w życiu. Rozmawialiśmy o równowadze między pracą a życiem, wzorcach z dzieciństwa, które wciąż nas kształtują, oraz złożonej relacji między sukcesem finansowym a spełnieniem duchowym. Jak możemy odnosić sukcesy we wszystkich dziedzinach życia? Czy to źle mieć jednocześnie cele materialne i duchowe? Kiedy nadszedł czas, aby uwolnić nasze ambicje? Zbadaliśmy, jak często sami sobie przeszkadzamy, zdając sobie sprawę, że posuwanie się naprzód wymaga pozostawienia za sobą wersji siebie, która doprowadziła nas tutaj. Wiara i przekonanie naturalnie weszły do rozmowy, podobnie jak przypomnienie, że nie jesteśmy sami w tej podróży, a Bóg nas prowadzi. Rozmowa nie miała ustalonego planu, a jednak płynęła bez wysiłku, przynosząc połączenie i klarowność dla nas obojga. Na koniec rozmawialiśmy o coachingu i rekolekcjach, a on wyszedł z odnowionym poczuciem kierunku. Kiedy zaczynamy mówić z serca, drzwi otwierają się w sposób, którego się nie spodziewamy. Byłem w ogrodzie z otwartymi drzwiami. Po zakończeniu rozmowy wszedłem do środka i zobaczyłem mamę siedzącą na krawędzi kanapy. „Mówisz z taką łaską, twoje słowa są pełne mądrości,” powiedziała cicho. Na moment zamarłem, zdając sobie sprawę, że moja matka właśnie była świadkiem części mojego świata, której nigdy wcześniej nie widziała. To był pierwszy prawdziwy wgląd w to, co robię. Jej głos był pełen podziwu, a ja mogłem zobaczyć, że była głęboko poruszona tym, co usłyszała. Podszedłem, usiadłem obok niej i przytuliłem ją. Jej miłość, jej modlitwy, jej cicha pomoc — wszystko to odbiło się w tej chwili. Potem pojawiły się jej łzy, a w nich zobaczyłem nie tylko odbicie tego, co osiągnąłem, ale także poczucie bycia naprawdę dostrzeganym — jej uznanie tego, kim się stałem. Teraz jestem dziesięć lat w budowaniu Stray Reflections, a jednak rzadko zatrzymywałem się, aby docenić tę podróż. Ostatni rok był tak intensywny, że nie znalazłem czasu, aby dostrzec kamienie milowe. Ta chwila z moją matką wydawała się świętowaniem, którego się nie spodziewałem, ale którego głęboko potrzebowałem.