Hier is een geweldig artikel van Nobelprijswinnaar Philippe Aghion (en Benjamin F. Jones en Charles I. Jones) over AI en economische groei. De belangrijkste conclusie is dat, vanwege de kostenziekte van Baumol, zelfs als 99% van de economie volledig geautomatiseerd en oneindig productief is, de algehele groeisnelheid zal worden afgeremd en bepaald door de vooruitgang die we kunnen boeken in die laatste 1% van essentiële, moeilijke taken. En deze logica geldt nog steeds *zelfs* in een wereld met AGI's die *elke* taak kunnen automatiseren die een mens kan doen. In deze wereld zouden de "moeilijk te verbeteren" taken niet langer mensgericht zijn, maar fysica-gerelateerd. De groeisnelheid van de economie stopt met een functie te zijn van hoe snel/goed de AGI kan "denken" en begint een functie te zijn van hoe snel het de fysieke wereld kan manipuleren. In wezen betekent post-AGI niet noodzakelijk post-schaarste: de totale kosten en waarde van de economie worden geconcentreerd in de fysiek beperkte taken: energie genereren, grondstoffen delven, goederen produceren, transport en zo verder.