voordat ik een peuter had, las ik enkele opvoedboeken waarin stond dat het moeilijk is voor een peuter om te begrijpen wat je bedoelt als je zegt "doe X niet" - ze fixeren zich echt op het "doe X" deel van de zin. dus in plaats daarvan moet je ze vertellen wat ze WEL moeten doen in plaats van wat ze NIET moeten doen. dit is meer ontwikkelingsgeschikt en zal resulteren in minder ongewenst gedrag. "grijp niet in het oor van de kat" -> "open, zachte handen met de kat" "lik de vloer niet" -> "we kunnen de vloer aanraken met onze voeten en onze handen" enzovoort. ik vond dit vreemd en tegenintuïtief en... neigend naar te permissief? moeten ze niet leren om een duidelijke "nee" te accepteren? maar na vele maanden van praktisch peuteropvoeden, heb ik gezien dat dit principe volledig waar is (voor mijn kind). het is alsof zeggen "doe X niet" een spreuk op hem werpt die hem obsessief en herhaaldelijk *X laat doen*. en mijn taal/instructie om te leiden naar wat hij WEL kan doen voelt als een ontsnappingsroute. wat tegenintuïtief aanvoelde, is nu heel intuïtief voor mij en het wordt langzaam tweede natuur in mijn interacties met hem.