Czarna dziura w Drodze Mlecznej obraca się prawie tak szybko, jak pozwala na to fizyka, i jest skierowana prosto w stronę Ziemi. Nowe analizy danych z Teleskopu Horyzontu Zdarzeń (EHT) ujawniły uderzające nowe spostrzeżenia dotyczące Sagittarius A* (Sgr A*), supermasywnej czarnej dziury w jądrze Drogi Mlecznej. Chociaż jej historyczny pierwszy obraz zadebiutował w 2022 roku, badacze teraz przeszukali oryginalny zbiór danych, aby ujawnić prędkość obrotu czarnej dziury oraz zachowanie materii na jej krawędzi. Wyniki pokazują, że Sgr A* obraca się blisko teoretycznego limitu prędkości narzuconego przez fizykę. Jej oś jest również niezwykle ustawiona krawędzią w stronę Ziemi, co daje astronomom uprzywilejowany wgląd w gwałtowną fizykę rozgrywającą się tuż poza horyzontem zdarzeń. W przeciwieństwie do modeli, które przewidywały dominujący wypływający strumień, otaczający blask pochodzi głównie od przegrzanych elektronów skręcających wzdłuż splątanych linii pola magnetycznego w obrębie dysku akrecyjnego—wirującego wiru gazu i pyłu. Te pola magnetyczne same w sobie łamią oczekiwania, wykazując burzliwe, nieuporządkowane struktury, które ujawniają ślepe punkty w obecnych teoriach transportu energii w ekstremalnej grawitacji. Równoległa analiza czarnej dziury M87 ujawniła, że również ona się obraca—jednak w przeciwnym kierunku do kierunku napływającego gazu, co jest sygnaturą prawdopodobnie pozostawioną przez starożytne zlanie galaktyk. Zbiorowo, te odkrycia przekształcają czarne dziury z statycznych ciekawostek w wirujące dynamo, które rzeźbią całe galaktyki na kosmicznych skalach.