Frankenstein is het verhaal van een wezen dat woedend is op God omdat Hij hem in een wereld heeft geplaatst om alleen te lijden en zijn eindeloze zoektocht naar liefde. Hij geeft zijn Schepper de schuld voor het maken van hem tot een monster, en wanneer hij nergens anders zijn angst kan uiten, vernietigt hij alle andere creaties om God te straffen. Het is de psychologie van antisociale gedragingen: “als ik vervloekt ben geboren, dan zal ik iedereen pijn doen die God liefheeft om Hem te straffen voor het creëren van mij in de eerste plaats, voor het maken van mij dat ik zo lijd.” Toch, wanneer God sterft, realiseert hij zich dat hij eenzamer is dan ooit omdat de Ene die hem leven gaf en hem liefde en verlossing had kunnen geven, weg is, waardoor hij geen referentiepunt heeft om zijn eigen oorsprong of bestaan te begrijpen. Zonder God is hij een levend lijk, en ik denk dat het monster, dat een dode zaak is die leven heeft gekregen via galvanisme, een allegorie is voor de schokkende ervaring van het bezitten van bewustzijn en geweten. Vanaf dat moment wordt een lichaam een persoon. Je wordt “levend” en niet alleen maar een levend ding.

Ik heb een lichaam nodig. Er moet altijd een lichaam zijn. Een lam, een zoon, een eerstgeborene, een met grote ogen en domme dingen met zijn mooie handen en open mond, zijn tedere, knipperende gehoorzaamheid. Ik voel me nu zoals jij, Vader, ik heb een lichaam nodig om te betalen voor elke manier waarop ik ben benadeeld, beledigd en bedrogen. Iets vlezigs waarop ik mijn woede kan afreageren, vlees dat ik kan uitwringen van bloed en leven. Laat de straf de misdaad overschaduwen. Laat het vreselijk zijn. Soms scherpt honger de zintuigen. Maar dit soort—een honger zonder mond die zichzelf rauw zal kauwen—maakt je niet scherper. Het maakt je gemeen. Het lokt wreedheid naar buiten, die draak met roodhete huid uit een grot ouder dan woede of verdriet of rouw, ouder dan jouw Adam's Adam. Beter om te heersen in de hel—het is woede die niet langer begrepen wil worden, het wil gevoeld worden. Ik wil weten of het pijn doet. Dat lichaam, die gelovige, frater meus op zijn knieën, smekend, trillend, ik wilde nooit zoals hij zijn, ik wilde hem ZIJN. BRUTUS! BRUTUS! BRUTUS! juicht de stad terwijl het bloed van mijn broer uit de grond roept, terwijl ik Rome groter maak dan hij ooit is geweest. Ik ben Aeneas, ik ben Kaïn, ik ben Pilatus, ik ben Lucifer die door tranen heen kijkt, ik ben Victor Frankenstein in zijn zolderlaboratorium, koortsig en gedoemd, starend naar wat hij heeft gemaakt, en oh hoe ik het verafschuw, jou verafschuw, jij verachtelijke ellendige lelijke ding—hoe ik mezelf in jou verafschuw. Ik ben Cronus die zijn kinderen kauwt, knarst en doorslikt, zure vlam op de tong die het dak van mijn mond verbrandt. Het is woede die zo plotseling opkomt dat het de adem uit de longen steelt, zo gewelddadig dat het bijna genot is, zo absoluut dat het bijna liefde is. Dit is woede die toebehoort aan het lichaam, die het lichaam bezit, die elke zenuw in een levendige draad verandert. Dit is waterstoffusie voor de supernova. De handen trillen, de keel verstrakt, het zicht scherpt zich tot iets kristallijns en nu is de hele wereld zwavelachtig aan de randen, Enola Gay boven Hiroshima, Genghis Khan bij Nishapur, Ares pulserend met slechte, slechte bedoelingen. Over een seconde is het allemaal voorbij. Sichem, besneden, dan geslacht. Clementia, verloren. Steen voor steen zal ik de genade van de Heer terugwinnen met diep-violet gekleurde gerechtigheid. Woede, woede, mijn lam is niet de eerste en hij zal niet de laatste zijn. Vader zal zien, Vader zal horen, Vader zal weten, Vader zal geven om. Ik ben een honger, dus wanneer je de mussen de volgende keer voedt, Vader, vergeet me dan niet, en stop me alsjeblieft, want ik zal het allemaal opnieuw doen.

De onmogelijkheid om jezelf te bedriegen is Gods wreedste en vriendelijkste grap: wreed omdat het je berooft van elke troostende illusie die je verbergt en je dwingt toe te geven dat je niet bent wie je doet alsof te zijn, vriendelijk omdat het laat zien dat de weg naar vreugde belachelijk eenvoudig is: zeg gewoon de waarheid.