Ik ben veel meer bezig geweest met "god". Maak je klaar voor een obscure tweet Waarom dit woord gebruiken, "god?" Ten eerste is het gewoon een woord waarmee ik ben opgegroeid dat automatisch eerbied, goedheid en ontzag oproept. Maar ook, simpelweg het "bewustzijn", "aanwezigheid" of "de dao" noemen, mist dat het lijkt te beschikken over bepaalde agent-achtige kwaliteiten. Deze omvatten een affiniteit voor en uitnodiging tot bepaalde manieren van omgaan met de wereld. Het gevaar – wat we zien bij veel deelnemers aan joods-christelijke religies – is om god te veel te modelleren naar een mens. Dan beginnen we meer antropomorfe kwaliteiten toe te schrijven zoals oordeel en actieve interventie in zaken. Voor zover ik kan zien, oordeelt god niet, althans niet op een manier die vergelijkbaar is met menselijke moraliteit. Gods negatieve oordeel ligt in het immorele gedrag zelf: slecht gedrag voelt slecht. (Als je oplet.) De straf voor immoreel gedrag is geen bliksemflits of dat je naar de hel wordt gestuurd na je dood. Het is dat je jezelf gewoon pijn hebt gedaan, maat. Nu moet je tijd investeren in genezing of het ongedaan maken van de schade als je je beter wilt voelen. Voor zover ik kan zien, intervenieert god niet actief in zaken. Gods invloed lijkt meer op de geur van een bloem; ons verleiden in plaats van ons te controleren. Het is het meest invloedrijk wanneer wij zelf kiezen om het in te ademen. Deze invloed kan op twee manieren worden bekeken: Door de objectieve/materialistische lens lijkt gods invloed gericht te zijn op een bepaald type vaardige integratie of "concrescentie." Dit is een chique woord dat "de samenvoeging of groei van oorspronkelijk aparte delen" betekent. (Ik stel hier ook het woord "polyfonie" voor. Polyfonie spreekt over een manier van integratie die de unieke deugden van de dingen die worden geïntegreerd, behoudt. Ik contrasteer het met het woord "samenvoegen.") Gods invloed is als een magneet of een zwaartekrachtput, in die zin dat het nog steeds kan worden weerstaan door kracht, zelfs als de invloed inherent is aan dat wezen dat de kracht uitoefent. Door de subjectieve/ervaring lens heeft het bovenstaande proces een bepaald gevoel wanneer men eraan deelneemt (door keuze of toeval). Het voelt als genade, stroom, opening, schoonheid, aantrekkingskracht/eros en liefde. Dit zijn de fenomenologische markers van processen die concrescentie faciliteren. De antropomorfe lens op god kan nog steeds nuttig zijn, vooral wanneer ik "luister" en "spreek" tot god in de ochtenden – aka gebed. Het is gewoon belangrijk voor mij om te onthouden dat ik niet spreek tot een man met een witte baard in de lucht. Bedankt voor het luisteren. Het was behoorlijk hoofdpijnverwekkend voor mij om iets zo linkerhersenhelft-gericht te schrijven, maar ik wil een duidelijk antwoord hebben om mensen te sturen wanneer ze me vragen "Wat bedoel je met god?" Voordat ik deze tweet schreef, als iemand me deze vraag had gesteld, zou ik hebben geantwoord "Ik weet het niet. Ik haal er gewoon veel uit om ernaar te luisteren en ertegen te spreken." Stel je een baby voor zoals mijn peettante. Mijn peettante weet niet wat de wind is, maar afgelopen donderdag, toen er een krachtige wind was, leek ze te genieten van de manier waarop het haar bewoog. Ik weet nog steeds niet wat god is. Als ik dat deed, zou het waarschijnlijk het woord "god" niet verdienen. Met het gebruik van dit woord bedoel ik iets aan te duiden dat veel groter is dan de menselijke geest, en dus slechts half te doorgronden door haar.