Echte compassie, echte liefde voor de mensheid, vereist het erkennen van afwegingen, het maken van moeilijke keuzes en, bovenal, het stellen van de waarheid op de eerste plaats. Als we de wereld niet zien zoals ze is, zullen al onze inspanningen falen. Het is niet vriendelijk om op aangename leugens te blijven aandringen. Het is egoïstisch. Het betekent dat je meer geeft om goed over te komen en emotioneel ongemak te vermijden dan om daadwerkelijk goed te doen. Het zou mooi zijn als mensen zo psychologisch kneedbaar waren dat we Afghanistan in een liberale democratie konden veranderen. Maar dat is niet waar, en de kosten van dit valse geloof in bloed en schatten zijn immens geweest. Het zou mooi zijn als mensen zo prosociaal waren dat ze hard en vaak saai werk zouden blijven doen zonder het vooruitzicht op persoonlijk gewin. Maar dat is niet waar, en regimes die op dit geloof zijn gebaseerd leiden onvermijdelijk tot massale dood. Het zou mooi zijn als onze expertklasse echt een andere en betere soort was, grotendeels immuun voor vooringenomenheid of op zijn minst in staat tot zelftoezicht. Maar ze hebben aangetoond dat ze minstens zo tribaal en bevooroordeeld zijn als de rest van ons. De waarheid moet voorafgaan aan waardeoordelen. Is eerst, dan zou moeten. Niet alleen omdat de waarheid je laat zien hoe je je doelen kunt bereiken, maar omdat het kan onthullen dat de basisvoorwaarden waarin je doelen zijn geformuleerd incoherent zijn, of dat ze impliciete aannames bevatten die onjuist zijn.