CEO kradnący kapelusze, który podwaja swoje przekonania o słuszności, to podręcznikowy przykład różnic kulturowych między krajami zachodnimi a tymi na wschodzie. Na zachodzie istnieje założenie obfitości, które leży u podstaw wszystkich interakcji, w tym, a zwłaszcza, tych publicznych. Nawet jeśli nie radzisz sobie dobrze ekonomicznie, jednym z najgorszych faux pas jest przekształcenie nieskończonej gry w skończoną. Nie tylko ujawnia to, że nie jesteś zamożny, ale także sygnalizuje, że „każdy dba o siebie” do samego końca. Ludzie będą aktywnie unikać cię za wszelką cenę, ponieważ spodziewają się, że wykorzystasz nieskończone przestrzenie gier, optymalizując się na własny koszt kosztem zbiorowości. Z kolei na wschodzie tego rodzaju upór jest celebrowany. Jeśli przyniesiesz mentalność obfitości do pokoju pełnego osób optymalizujących siebie, będą się z ciebie śmiać jak z idioty i powiedzą, że nie rozumiesz, jak naprawdę działa życie. Wykorzystają cię, nazywając to przysługą, ucząc cię kosztownej lekcji taniej niż w przeciwnym razie. „Zakładałeś obfitość, kiedy nie powinieneś”. Teoria gier jest tutaj dość prosta — jeden optymalizator może zepsuć grupę, jeśli inni nie zjednoczą się, aby go ostracyzować i chronić swoją kulturę (sygnalizując innym defektorom, że to -EV w dłuższej perspektywie). Jedna osoba z mentalnością obfitości może również próbować zainfekować grupę, ale zadziała to tylko wśród ludzi, którzy już czują się wystarczająco obficie, aby to pasowało naturalnie. Ale cały sens mentalności obfitości polega na tym, że wypełnia lukę, gdy ludzie są indywidualnie w potrzebie, ale nadal mogliby skorzystać na współpracy. Ten kolektywizm bez koordynacji odgórnej (a nawet wyraźnie zdefiniowanych relacji/węzłów) jest fundamentem kultury zachodniej. Osobiście jestem bardzo za ostracyzmem wobec osób, które wchodzą w zachodnie przestrzenie kulturowe z tą mentalnością i próbują wziąć wszystko dla siebie. Jedyną poprawną reakcją jest zawstydzenie ich, aby zrezygnowali. Alternatywą jest całkowita utrata tej kultury.