《Obserwacje dzieci w Chinach i USA》 „Poczucie luzu” „Poczucie luzu” to opis, który może być odzwierciedleniem tego, że obszar DMN w mózgu od najmłodszych lat nie był tłumiony. (Default Mode Network, DMN) to obszar w mózgu, który jest najbardziej aktywny podczas „głupienia, rozpraszania się, marzeń na jawie, swobodnych skojarzeń”. DMN pomaga nam łączyć fragmenty pamięci w dłuższą osobistą narrację: kim jestem, dokąd zmierzam, dlaczego tam idę. Środowisko dzieciństwa często na poziomie podświadomości decyduje o tym, czy dana osoba ma „poczucie luzu”. Dwie kluczowe ścieżki sprzężenia zwrotnego są szczególnie ważne - 1. Tolerancja na „popełnianie błędów”: jeśli zewnętrzne sygnały sprawiają, że dziecko postrzega błędy jako zagrożenie i sygnał niebezpieczeństwa, długotrwałe przebywanie w samonapędzającym się cyklu wykrywania zagrożeń tłumi DMN, a wyobraźnia staje się uboga, podczas gdy mózg pozostaje w niekończącej się pętli korekty błędów, żyjąc przez całe życie w „optymalizacji defensywnej”. 2. Pozwolenie na „bezużyteczny czas”: nie pozwalać, aby czas mijał bez sensu ( ale definicja „sensu” zawsze jest definicją dorosłych...) DMN również zostanie stłumione, więc uczysz się być nadmiernie czujny/szybko działać/zawsze udowadniać, że „nie marnujesz czasu”. Po dorosłości, taka osoba jest bardzo czujna na wszelkie zewnętrzne sygnały, często staje się wydajną, nudną „maszyną do zadań”, wskazując, gdzie uderzyć, ograniczoną do dekonstrukcji bardzo ograniczonej liczby ludzi i rzeczy oraz nieskończonego przetwarzania zewnętrznych sygnałów. Ale trudno jest zbudować coś większego niż siebie. Poczucie luzu może być w istocie poczuciem bezpieczeństwa na poziomie układu nerwowego. Pozwala nam odważyć się „marnować” czas i popełniać błędy. Tak jak pewność siebie płynąca z komfortu. To dlatego, że wiemy, że prawdziwy rozwój często kryje się w tych „pozornie bezużytecznych” momentach, a prawdziwe doskonalenie pochodzi z niezliczonych prób i błędów, które były wyśmiewane przez tłum.