In andere culturen wordt het flitsen van Gell-Mann-matrices als pornografisch beschouwd: het tonen van de ingewanden van de mechanica van het universum en de diepe interne structuur zonder veel waarschuwing. In deze cultuur wordt het gewoon beschouwd als een normale nerdachtige bezigheid.

Fanatiek waarheidszoekend ziet er volkomen anders uit, afhankelijk van waar je zit op het empathizer–systematizer spectrum en vanuit welke Kegan-fase je opereert. Snelle inleiding: Kegan-fasen volgen hoe goed je perspectieven kunt integreren: van ingebed in relaties (3), tot het creëren van je eigen ideologie (4), tot het tegelijkertijd vasthouden aan meerdere ideologieën terwijl je hun beperkingen in scope erkent en niet bezwijkt voor de behoefte aan afsluiting (5). De empathizer-systematizer as vangt of je aangetrokken bent tot het begrijpen van mentale toestanden en emoties versus het begrijpen van regels en systemen. Deze dimensies creëren wild verschillende smaken van epistemische consciëntieusheid. Een systematizer op Kegan 3 beschouwt "waarheid" als trouw aan de gedeelde kaart: wie de stam tegenspreekt, heeft ongelijk. Ze verwarren morele en empirische fouten, beide ondergebracht binnen stamverraad. Op Kegan 4 wordt het een eenzame obsessie met formele coherentie, waarbij tegenstrijdigheden worden gewist, zelfs als het elke sociale brug verbrandt. Op Kegan 5 neigt dezelfde drang naar meta-rationaliteit. Dat wil zeggen, waarheid vereist een subtiele integratie van gedeeltelijke modellen, waarbij medemenselijkheid als data is inbegrepen. Een empathizer op Kegan 3 zoekt waarheid door sociale validatie (als iedereen voelt dat het waar is, moet het wel zo zijn). Dit geldt vooral voor het emotionele systeem van de stam, in plaats van het geloofssysteem. Op Kegan 4 worden ze genadeloos over emotionele authenticiteit, waarbij ze door sociale beleefdheden heen snijden om te benoemen wat er echt interpersoonlijk gebeurt. Op Kegan 5 ontwikkelen ze wat je "meta-empathie" zou kunnen noemen, waarbij ze meerdere emotionele realiteiten als gelijktijdig geldig beschouwen (als verschillende facetten van een gedeelde sociale realiteit, enz.) terwijl ze nog steeds onderscheiden welke perspectieven leven dienen in welke contexten. De fanaticisme blijft bestaan, maar het object evolueert van tribale emotionele consensus, naar radicale emotionele eerlijkheid, naar iets als... emotioneel bewuste systeemdenken? Ik zou beargumenteren dat beide types even fanatiek waarheidszoekers kunnen zijn, maar ze benaderen de taak met verschillende aandachtssystemen. De waarheidszoekende systematizer kan eruitzien als het bouwen van steeds preciezere modellen, het debuggen van voorspellende modellen en het bouwen van meta-modellen. De empathizer's aanpak lijkt op het lezen van de kamer met emotionele röntgenvisie, waarbij interpersoonlijke dynamiek als de primaire "toestand van zaken" wordt behandeld, en verrassende "sociale zetten" heeft buiten het bereik van de meeste mensen. Op lagere Kegan-fasen strijden deze benaderingen met elkaar: logica versus intuïtie, feiten versus gevoelens, enz. Maar ga je hoog genoeg, dan beginnen ze elkaar te herkennen als complementaire manieren om hetzelfde olifant aan te raken.

Iemand stuurde me deze video van 128hz mechanische trillingen (via een Woojer-apparaat) die dyskinesie behandelen. Indrukwekkende effectgrootte, als het echt is. Heb ook anekdotische rapporten gehoord van 100hz+ die helpen bij de ziekte van Parkinson. Wat is het mechanisme (ervan uitgaande dat het echt is)?