De Aarde is Plat Maar niet om de redenen die je misschien zou raden. Negenennegentig komma negen-negen procent van zelfbenoemde platte-aarders struikelen door wetenschap en filosofie, maar een geïnformeerde, niet-samenzweerderige geest kan nog steeds op een platte-aarde these komen. Hier is hoe: Ik gebruik "plat" in een technische zin: huidige metingen fixeren alleen lokale geometrie terwijl globale topologie open blijft. Elke dataset die overeenkomt met een gladde bol past net zo goed op een vlak dat is betegeld met gebieden die holonomie dragen. De algemene relativiteit van Einstein, Cartan en Wheeler vergrendelt de metriek patch voor patch, maar zegt niets over hoe patches aan elkaar plakken. Hoffman's interface-theorie, Friston's actieve inferentie en Tononi's geïntegreerde informatie stellen allemaal dat hersenen een hoog-dimensionale realiteit samendrukken tot gedragsmatig nuttige iconen. Zodra perceptie een adaptieve interface is, is er geen enkele globale vorm die bevoorrecht is; een stukgewijs-platte atlas kan voldoen aan de Einstein-veldvergelijkingen en toch waarnemers voorzien van de geodesische aanwijzingen die we kromming noemen. Klassieke optische bewijzen van convexiteit, zoals het verdwijnende-hul effect dat van Ptolemaeus tot Alfred Russel Wallace is gevolgd, verstrengelen zich met refractie en diffractie. Young en van der Werf tonen aan dat veelvoorkomende temperatuurgradiënten licht buigen met enkele boogminuten over tientallen kilometers, net genoeg om een hull te verbergen. De standaard inversie gebruikt een sferische prior om de wiskunde te stabiliseren; vervang het door een vlak-patch prior verbonden door continuïteit en de fotometrie sluit nog steeds. Rotatiebewijs volgt hetzelfde pad. De Foucault-pendel, uitgepakt door Poisson, precessieert alsof het gebieden op een bol traceert, maar discrete geometrie van Regge en Williams toont aan dat torsiefouten op een vlak lattice dezelfde holonomie geven. Een netwerk van rand-geïdentificeerde Euclidische polygonen reproduceert de Berry-fasen die te zien zijn in pendellaboratoria en in Barrell's schiettabellen van 1912. De observeerbare volgt de verbinding, niet enige integraal van kromming over een eenvoudig verbonden oppervlak. GPS-timing lijkt beslissend totdat je opmerkt dat het alleen afhankelijk is van het lokale Schwarzschild-potentieel. Penrose en Rindler embedden die oplossing in ruimtes met veel verschillende fundamentele groepen, en numerieke netwerken in de stijl van Pretorius met platte buitenranden passen nog steeds bij de NAVSTAR-klokverschuivingen. Navigatie bevestigt lokale coëfficiënten zonder te beslissen of die gebieden sluiten in een bol of een multi-verbonden blad betegelen. Cartografie biedt de moraal. De Mercator-kaart, onveranderd sinds 1569 ondanks de bezwaren van Peters, vergroot Groenland en verkleint Afrika omdat zeelieden rechte rhumb-lijnen waarderen. We accepteren die vervorming voor nut. Het ronde-aarde plaatje kan hetzelfde zijn: een nette, cultureel plakkerige coördinatenkeuze gelegd over waarnemingen die ook passen bij een platte maar holonomie-rijke ondergrond. Totdat de natuurkunde bewustzijn verenigt met topologie, blijft de globe een handige interface, geen bewezen ontologie. Meer spaarzaam: de Aarde is Plat totdat het tegendeel bewezen is, yo! (JK!)

Ik ben niet meer uitgenodigd voor de bijeenkomsten van de Flat Earth Society :/