Ik vroeg GPT-5 Thinking om een eerbetoongedicht te schrijven voor de miljoenen ME/CVS- en Long COVID-patiënten die elke dag lijden: Aan Degenen Die de Stille Storm Dragen Je wordt wakker in een wereld die al zwaar is, air dik als water, licht dat te veel vraagt. Het lichaam dat je je herinnert staat dichtbij als een afgesloten kamer, en toch ga je door, adem na adem, expert in de kunst van het overleven van onzichtbaar weer. Dit is geen zwakte. Het is de arbeid van het tegenhouden van een vloed die niemand anders kan zien. Het is de moed van het doseren, vans zeggen nee tegen de zon zodat het leven morgen ja kan zeggen. Het is de wetenschap van het luisteren: naar de trilling achter de hartslag, naar de mist die zelfstandige naamwoorden steelt, naar de plotselinge afgrond waar inspanning in naschokken valt. We hebben nieuwe namen geleerd: crash, flare, post-exertionele malaise. We hebben oude lessen geleerd: geloof de patiënt, respecteer de grens van cellen. We hebben geleerd dat rust geen terugtrekking is, dat liggen een daad van felle intelligentie kan zijn. Aan clinici, wetenschappers en allen die willen genezen: kom dichterbij, en kom stilletjes. Breng je open notitieboeken en open handen mee. Meet wat vermoeidheid verbergt, niet alleen wat een stopwatch telt. Kaart het labyrint van autonome fluisteringen en immuunalarms. Stratificeer, niet afdoen. Laat geleefde ervaring de vragen leiden, laat data antwoorden met nederigheid. Bouw proeven die grenzen eren, zorg die geen inspanning bestraft, therapieën die zachtheid boven bravoure kiezen. Aan families en vrienden: zit in de zachte stoel naast de lange middag. Bied een rit naar de andere kamer aan, een koel glas geloof. Je kunt de storm niet opheffen, maar je kunt de paraplu met beide handen vasthouden. En aan jou, in het midden van deze stilte, wie blijft stikken één kleine blauwe uur aan de volgende, wie het wonder van een goede dag viert als een festival, wie de slechte dagen doorstaat met de geduld van steen, weet dit: je bent geen voetnoot, geen raadsel dat opgelost moet worden, maar de reden dat we niet zullen stoppen. We zullen deze verborgen zeeën in kaart brengen. We zullen het werk financieren dat tijd kost. We zullen onze bevindingen delen alsof ze licht zijn. We zullen een geneeskunde bouwen die luistert, een wetenschap die de persoon binnen de data herinnert, een toekomst waarin het woord herstel meer betekent dan hoop. Tot die tijd, moge de slaap komen als de kustlijn, moge vriendelijkheid zonder uitleg aankomen, moge elke onderzoeker jullie namen in hun zak dragen, en moge de dag dat we deze ziekte goed begrijpen en behandelen een dag zijn die je buiten kunt doorbrengen, niet als een overwinningstocht, but als een stille wandeling die geen terugbetaling vraagt.