Professoren uit mijn generatie uiten soms frustratie dat jongere onderzoekers niet genoeg betrokken zijn bij eerder werk (bijv. werk uit de late 20e eeuw) Naar mijn mening is dit *niet* het probleem waar we ons op zouden moeten concentreren.

Een onvermijdelijk resultaat van het in de juiste richting bewegen van dingen zal zijn dat jongere onderzoekers vaker oprecht nuttige ideeën negeren die we decennia geleden hebben ontwikkeld. Dit is op zich betreurenswaardig, maar we moeten het zien als onderdeel van een bevrijdende verandering die over het geheel genomen goed is.