Herasight heeft een nieuwe standaard gezet in de genetische voorspelling van Type 1 diabetes. T1D overschrijdt de grens tussen PGT-M (voor enkelgenetische aandoeningen) en PGT-P (voor polygenetische aandoeningen). Er is een buitensporige bijdrage van risigenen in de HLA-regio, dus in gezinnen met een ouder die een enkel risigen draagt (soms ook getroffen door T1D), is er veel variatie in het T1D-risico onder embryo's/nakomelingen. Echter, in tegenstelling tot de meeste enkelgenetische aandoeningen, is er ook een substantiële polygenetische component die het T1D-risico beïnvloedt. Dit vereist een aanpak die haplotyping van HLA-risigenen combineert (moeilijker te genotyperen dan typische genoomregio's die worden gebruikt in polygenetische scores) samen met polygenetische voorspelling van de rest van het genoom om de nauwkeurigheid van de genetische voorspelling te maximaliseren. Dat is de aanpak die Herasight heeft geoptimaliseerd, wat resulteert in een genetische voorspeller die het T1D-risico in gezinnen met getroffen ouders of die een HLA-risigen dragen drastisch kan verlagen. Aangezien PGT-M niet als zo controversieel wordt beschouwd, maar PGT-P wel, zouden degenen die PGT-P voor Type 2 diabetes tegenstaan ook deze aanpak van screening in gezinnen met een hoog risico op T1D tegenstaan? De ziekte van Alzheimer overschrijdt ook deze grens met een buitensporige bijdrage van het APOE-locus in combinatie met een polygenetisch effect van de rest van het genoom. Is het gebruik van een polygenetische score samen met het APOE-genotype moreel en wetenschappelijk drastisch anders dan simpelweg screenen op basis van het APOE-genotype?